Data urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Premier Mongolii | |
Okres |
od 16 kwietnia 1921 |
Poprzednik | |
Następca |
Dogsomyn Bodoo, także Bodo (mong. Догсомын Бодоо; ur. 1885, zm. 1922 w Ułan Bator) – mongolski polityk, lama, premier Mongolii.
Urodził się w 1885 roku. Edukację zdobył w klasztorze, następnie studiował język mongolski i literaturę. Po otrzymaniu wykształcenia był urzędnikiem i lektorem języka mongolskiego w szkole przy konsulacie rosyjskim w Urdze[1] oraz korespondentem miejscowej gazety[2]. W trakcie pracy w rosyjskim konsulacie zapoznał się z poglądami bolszewizmu. Pod wpływem tej ideologii założył tajną antychińską organizację rewolucyjną. Pozostałymi czołowymi członkami grupy byli Dambyn Czagdardżaw i Chorlogijn Czojbalsan[3]. W 1920 roku jego organizacja zjednoczyła się z grupą grupy Damdina Suche Batora a 25 czerwca tego samego roku zjednoczona organizacja przyjęła nazwę Mongolska Partia Ludowa[4]. Był pierwszym członkiem partyjnej delegacji która wyruszyła do Rosji w celu nawiązania kontaktów z tamtejszym rządem. W trakcie rewolucji mongolskiej brał udział w walkach z Chińczykami i baronem Ungernem. W marcu 1921 roku został mianowany ministrem spraw zagranicznych w rządzie tymczasowym a miesiąc później przyjął także funkcje premiera[5]. 6 lipca ostatecznie pokonał siły Ungerna a 14 września wydał Deklarację Niepodległości[6].
Po zakończeniu rewolucji doszło do politycznego konfliktu w obrębie rządu i partii między grupą Suche Batora a grupą polityków lewicowych skupionych wokół premiera Bodoo, ekspremiera Czagdardżaw i przewodniczącego Komitetu Centralnego partii Solijn Dandzana[7]. Grupa ta optowała za budową socjalizmu w Mongolii, ograniczeniem władzy kleru i arystokracji, ale także za uniezależnieniem się od ZSRR, przeciw likwidacji własności prywatnej i przeciw fizycznej rozprawie z kościołem lamajskim. W dodatku sprzeciwiała się przejęciu władzy w nowo powstałym związku młodzieży (odpowiedniku radzieckiego Komsomołu) przez żonę Suche Batora. W grudniu 1921 Bodoo został zwolniony ze wszystkich stanowisk rządowych i usunięty z partii, a w sierpniu 1922 aresztowany przez władze centralne i wraz z większością towarzyszy (z wyjątkiem Dandzana, którego zabito rok później) skazany na śmierć i zabity we wrześniu 1922. Przed odsunięciem od władzy i śmiercią udało mu się przeprowadzić modernizacyjną kampanię skierowaną przeciwko aspektom kultury uznanym za feudalne (dotyczących głównie tradycyjnych strojów)[8].