 | Ten artykuł wymaga wstawienia infoboksu. Jeśli chcesz – zrób to, korzystając z szablonu {{gatunek muzyki infobox}}. Przeczytaj, jak wstawić infoboks. Instrukcję użycia szablonu znajdziesz na jego stronie dokumentacji. Zobacz też listę artykułów z szablonem. Po wstawieniu infoboksu do artykułu usuń ten szablon. Jeżeli ten szablon (informujący o braku infoboksu) został wstawiony na stronę dyskusji omyłkowo, po prostu go usuń. |
 |
Ten artykuł jest pod opieką Wikiprojektu Filmy, którego celem jest rozwijanie artykułów z zakresu kinematografii. Każdy może go poprawić lub uzupełnić. Należy stosować się do zasad i pamiętać o właściwym stylu (więcej informacji na stronach pomocy i Wikiprojekt:Filmy/Standard). | |
| ??? | Ten artykuł nie otrzymał jeszcze oceny jakości. | |
'Muzyka filmowa' - odmiana muzyki poważnej (klasycznej) oraz innych gatunków muzyki, komponowana specjalnie na potrzeby dzieła filmowego, dla jego ilustracji. Współczesna muzyka filmowa to w większości odmiana muzyki współczesnej oraz muzyki z epoki klasycznej i epoki romantycznej, główny nurt dzisiejszej muzyki filmowej opiera się na trendach powstałych na przełomie XIX i XX w. w Rosji, Francji, Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. We współczesnej muzyce filmowej dąży się do jak najściślejszego oddania świata przedstawianego w filmie, stąd wiele zapożyczeń i stylizacji, zgodnych z opowiadaną historią, z jej miejscem i czasem. Muzyka do filmu o amerykańskim południu będzie zawierała stylizację na muzyke murzyńską, elementy gospel, zaś film o irlandzkim powstaniu - elementy folku irlandzkiego. Michael Kamen, tworząc muzykę do filmów kostiumowych, czerpie z barokowej tradycji, stylizując się na Bacha i Haendla. Basil Poledouris używa w filmie zimnowojennym motywów rosyjskich pieśni wojskowych, a J. Williams w filmie o buncie niewolników afrykańskich rekonstruuje motywy muzyki afrykańskiej.Termin "muzyka filmowa" jest powszechnie stosowany do określenia muzyki, która towarzyszy obrazowi. Z ogólnego punktu widzenia ten rodzaj kompozycji nie wyróżnia się czymś szczególnym w odniesieniu do innego rodzaju muzyki. Jak każda inna posługuje się dźwiękiem jako tworzywem, korzysta z tych samych elementów i jest przebiegiem w czasie. Istnieją jednak pewne kryteria kwalifikacyjne, świadczące o tym, że dana muzyka jest muzyką filmową. To przede wszystkim kompozycja napisana specjalnie na potrzeby konkretnego filmu, uwzględniając zarówno jego strukturę, jak również konwencję stylistyczną i gatunek. Poza tym takiego rodzaju kompozycja musi uwzględniać warunki poza muzyczne, wynikające z konstrukcji filmu, które decydują o szeroko pojętej strukturze, w której mieści się zarówno ukształtowanie formalne muzyki, jej czas trwania, faktura, kolorystyka, dynamika, itp. Wszystkie te elementy wynikają z bezpośredniego powiązania muzyki z obrazem filmowym. Kompozycja jako jeden z czynników sfery słuchowej, musi pozostawać w stosunku do obrazu w pewnych określonych realiach, które z tego wynikają. To ją odróżnia od muzyki autonomicznej, która nie posiada takich uwarunkowań. Tak więc czas kompozycji przeznaczonej do filmu zależny jest od obrazu. Jeśli ujęcie wybranej sceny jest w dalekim planie do dynamika muzyki musi być odpowiednio dobrana. Jeśli miejsce, a którym ma występować muzyka ma określony czas, np. 20, to znaczy, że w 20 powinniśmy mieć początek, środek i zakończenie (nie wyciszenie) tego fragmentu muzyki. Zresztą sama sekwencja występowania kompozycji jest ściśle wyznaczona w obrazie i czasowo określona w minutach i sekundach, jako wynik analizy strukturalnej i treściowej obrazu filmowego. To rzutuje na formę poszczególnych fragmentów muzyki, która ogranicza się tym samym do motywu, frazy lub tematu. Ograniczenia czasowe są jedną z cech, które odróżniają muzykę filmową od muzyki autonomicznej. Ma ono ogromny wpływ na kształtowanie utworu i decyduje o jego formie. To dlatego kompozycja do filmu nie wykształciła stricte specyficznych form. Pełni jednak rolę bodźca, mimo że jest drugoplanowa, a czasami nawet mało słyszalna. Poza obrazem muzyka filmowa posiada także inne bodźce, konkurujące z nią w sferze audytywnej filmu. Należy do nich słowo, efekty dźwiękowe w różnych postaciach i - choć zabrzmi to trochę paradoksalnie - również cisza. Jeśli np. w pewnym fragmencie filmu w tym samym czasie spotkają się dwa elementy: słowo i muzyka, słowo jest zawsze pierwszoplanowe. Musi być wyraźnie głośniejsze od muzyki, ponieważ w przeciwnym razie jego czytelność będzie ograniczona, co mija się z celem. Inaczej więc funkcjonuje kompozycja jeżeli jest jedynym słuchowym bodźcem filmu, inaczej kiedy musi pozostać w określonym związku ze słowem podanym w różnych postaciach (monologu, dialogu bądź komentarza), a jeszcze inaczej wówczas, gdy obrazowi będą towarzyszyły konkurencyjne w stosunku do muzyki efekty dźwiękowe w różnej postaci. Najbardziej wartościowa ilustracja może wylądować w koszu, jeśli nie będzie odpowiednio współgrała z obrazem i jego konwencją. Warto także pamiętać, że kompozytor czy muzykolog mają zupełnie inne przygotowanie i zupełnie inne kryteria oceny niż przeciętny widz i słuchacz. Stąd bardzo często wynikają diametralne różne sposoby postrzegania tej samej muzyki. Nie istnieje uniwersalna recepta na dobrą kompozycję, uwzględniając jedynie kryteria czysto muzyczne, a pomijając zupełnie kryteria filmowe. Najważniejsza jest odpowiednia znajomość konkretnego filmu, do którego powstaje ilustracja. Struktura filmu to podstawa dla kompozytora, który musi również uwzględnić konwencję stylistyczną i przesłanie. Dobra muzyka filmowa to taka, która pozostaje w ścisłej relacji z obrazem, co powoduje, że nie da się jej zmienić na inną muzykę bez straty dla dobra filmu. Najsłynniejsi współcześni kompozytorzy filmowi: - Angelo Badalamenti, John Barry,Leonard Bernstein, Bjork, Steward Copeland, Vladimir Cosma,
Randy Edelmann, Danny Elfman, Pholip Glass, Jerry Goldsmith, Joe Hisaishi, james Horner, Maurice Jarre, Michael Kamen,Kenji Kawai, Wojciech Kilar, Kitaro,Ennio Morricone, Michael Nyman, Basil Poledouris, Zbigniew Preisner,Nino Rota, Howard Shore, Vangelis, John Wiliams, Hans Zimmer.