Epigonizm (z łac. epigonus „pogrobowiec”) – nietwórcze, bierne naśladowanie dawniejszych wzorców kulturalnych, intelektualnych i artystycznych, połączone z ich konwencjonalizacją – szczególnie w sytuacji, gdy wzorce te zostały zakwestionowane lub przezwyciężone. Epigonizm polega na imitowaniu wzorców dobrze poznanych i cenionych przez twórcę[1]. Bywa spotykany w różnych dziedzinach kultury: w literaturze, sztuce i nauce[1]. Występuje przede wszystkim na przełomie epok literackich, gdy zjawiska nowatorskie współistnieją z dawnymi.
Słowo „epigon” określa imitatora dawnych idei, następcę lub twórcę drugorzędnego[2]. Określenia „epigonizm” i „egonizm” są obarczone negatywnym ładunkiem wartościującym[2][3].
- ↑ a b hasło „epigonizm”, [w:] Marta Tomczyk-Maryon, Język polski – liceum: encyklopedia szkolna, Wydawnictwo Zielona Sowa, styczeń 2003, s. 168, ISBN 978-83-7389-401-3.
- ↑ a b Roman Musil, Vojtěch Lahoda, Západočeská galerie v Plzni, Kubismus 1910-1925: kubismus ve sbírkách Západočeské galerie v Plzni, Západočeská Galerie, 2009, s. 27, ISBN 978-80-86415-67-3 (cz.).
- ↑ Stefania Łobaczewska, Style muzyczne: cz. 1. Zagadnienia ogólne ; styl klasycyzny ; styl galant ; styl rokoko, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1960, s. 60.