Gore

Ten artykuł dotyczy rodzaju horroru filmowego. Zobacz też: inne znaczenia tej nazwy.

Gore (ang. rozlana krew, zakrzepła krew) – odmiana horroru filmowego, w której główny nacisk położony jest na drastyczną przemoc oraz sceny wywołujące obrzydzenie u widza (mutacje ciał, wyrywanie członków, okaleczanie, gwałt itd.), w odróżnieniu od bardziej subtelnego horroru psychologicznego^[1].

Za pierwsze filmy gore zwykle uznawane są produkcje Gordona Lewisa takie jak Blood Feast (1963), Two Thousand Maniacs! (1964) oraz Color Me Blood Red (1965), jednak w głównym nurcie kinowym horrory gore znalazły się dopiero w latach 70. XX wieku. Drastyczne widowiska takie jak Egzorcysta (1973) Williama Friedkina, Świt żywych trupów (1978) George’a A. Romera, Martwe zło (1981) Sama Raimiego oraz Koszmar z ulicy Wiązów (1984) Wesa Cravena obfitowały w sceny okrutnych mordów, których dosłowne ukazanie (zwłaszcza od końca lat 70.) było możliwe dzięki raptownemu rozwojowi efektów specjalnych. Nierzadko horrory gore łączyły się z innymi gatunkami, na przykład fantastyką naukową (Obcy – ósmy pasażer Nostromo, 1979, Ridleya Scotta; Coś, 1982, Johna Carpentera; Mucha, 1986, Davida Cronenberga) lub komedią (Martwe zło, ale też Martwica mózgu, 1992, Petera Jacksona)^[2]. Horrory gore kręcono także we Włoszech, w czym specjalizowali się Lucio Fulci, Dario Argento, Lamberto Bava oraz Bigas Luna^[3]. Osobnym podgatunkiem horrorów gore są slashery, koncentrujące się na wymyślnych morderstwach dokonywanych przez zazwyczaj jednego oprawcę; wśród przykładów slasherów można wymienić Halloween (1978) Carpentera, Piątek trzynastego (1980) Seana S. Cunninghama, Krzyk (1996) Cravena^[1].