Back Harp Afrikaans Harfe ALS Harpa AN جنك (آلة موسيقية) Arabic هارپ ARZ Arpa AST Arfa Azerbaijani Арфа Byelorussian Арфа BE-X-OLD Arpa BEW
| |
| Klasyfikacja naukowa | |
| 322-5 | |
| Klasyfikacja popularna | |
| Strunowy, szarpany | |
| Skala instrumentu | |
| |
| Podobne instrumenty | |
Harfa (wł. arpa, skrót: ar.) − instrument strunowy szarpany (chordofon) w kształcie stylizowanego trójkąta, którego jeden bok stanowi rozszerzające się ku dołowi pudło rezonansowe. Z niego wychodzi 46 lub 47 strun naciągniętych na stalowe kołki, tkwiące w górnej ramie. Jest to jeden z najstarszych instrumentów muzycznych, wywodzący się z łuku muzycznego[1]. W starożytności spotykana była również w kształcie łuku[2]. Harfa była znana już w Azji Mniejszej około 5000 lat temu[2]. Znana była również w kulturze w starożytnej Mezopotamii (tzw. harfa z Ur). Mówi się, że biblijny król Dawid śpiewał psalmy akompaniując sobie na harfie kinnor, która jednak w rzeczywistości była odmianą liry. Instrumenty przypominające harfę znaleźć można w wielu kulturach. Harfę przypomina np. chiński instrument strunowy o nazwie konghou.
Po raz pierwszy harfa znalazła się w orkiestrze w twórczości Georga Friedricha Händla oraz Christopha Willibalda Glucka[2]. Jednakże stałe miejsce w orkiestrze znalazła dopiero w partyturach Hectora Berlioza oraz Richarda Wagnera[2].
Współczesną popularność instrument ten zawdzięcza królowej Francji – Marii Antoninie Austriaczce, która była utalentowaną harfistką. Dzięki modzie, jaka zapanowała na harfę w okresie schyłku monarchii francuskiej, instrument ten rozwinął się technicznie i stał się bardziej interesujący dla kompozytorów, którzy wcześniej rzadko komponowali utwory harfowe ze względu na niepraktyczność instrumentu. Harfa jest instrumentem narodowym w Peru, Irlandii i Paragwaju. Harfa jest również spotykana jako instrument koncertowy[2].
- ↑ C. Sachs, Historia instrumentów muzycznych, PWM, Warszawa 1989, ISBN 83-224-0324-0
- ↑ a b c d e Krzysztof Baculewski et al.: Encyklopedia Muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 342. ISBN 83-01-11390-1.