Back Tè ACE Tee Afrikaans Tee ALS ሻይ Amharic Té AN Tē ANG चाय ANP شاي Arabic أتاي (مشروب) ARY شاى ARZ

Herbata

Herbata
Napój
Ilustracja
Herbaty o różnym stopniu utlenienia: zielona, żółta, ulung, czarna
Składniki

Herbata – napar przyrządzany z liści i pąków grupy roślin, nazywanych tą samą nazwą, należących do rodzaju kamelia (Camellia). Rośliny te są do siebie podobne, traktowane jako odrębne gatunki lub odmiany jednego gatunku – herbaty chińskiej (Camellia sinensis). Dawniej zaliczano je do rodzaju Thea, różnią się od innych kamelii zawartością substancji swoistych i kilkoma drobnymi cechami morfologicznymi[1].

Herbata chińska Camellia sinensis

Polska nazwa herbata to zbitka pochodząca od łac. herba thea (gdzie pierwszy wyraz herba oznacza „zioło”, a drugi – thea – jest zlatynizowaną postacią chińskiej nazwy tejże rośliny[2]). W Chinach znak określający herbatę: 茶 jest różnie czytany w zależności od dialektu: tê – dialekt hokkien (skąd pochodzą określenia w językach zachodniej Europy) oraz chá, w dialektach kantońskim i mandaryńskim (z odmianami tej wymowy popularnymi na Wschodzie – w państwach takich jak Indie, Iran, Turcja, Rosja, Czechy).

Nazwą herbata określa się również napary z różnych ziół, suszu owocowego[3][4], dlatego w użyciu są określenia: lipowa, miętowa, rumiankowa itp. herbata, herbata z malin, dzikiej róży, bzu czarnego itp., herbata paragwajska, rooibos.

  1. ↑ Alicja Szweykowska, Jerzy Szweykowski: Słownik botaniczny. Wyd. II, zmienione i uzupełnione. Warszawa: Wiedza Powszechna, 2003, s. 294–295. ISBN 83-214-1305-6.
  2. ↑ Słownik etymologiczny języka polskiego. Warszawa: PWN, 2005, s. 175. ISBN 83-01-14361-4.
  3. ↑ Słownik języka polskiego. doroszewski.pwn.pl. [dostęp 2013-08-31].
  4. ↑ Uniwersalny słownik języka polskiego. usjp.pwn.pl. [dostęp 2013-08-31].

Developed by StudentB