Hjalmar Branting

Karl Hjalmar Branting

Hjalmar Branting
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1860 Sztokholm
Data i miejsce śmierci	24 lutego 1925 Sztokholm
Premier Szewcji
Okres	od 18 października 1924 do 24 stycznia 1925
Przynależność polityczna	Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza
Poprzednik	Ernst Trygger
Następca	Rickard Sandler
Premier Szewcji
Okres	od 13 października 1921 do 19 kwietnia 1923
Przynależność polityczna	Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza
Poprzednik	Oscar von Sydow
Następca	Ernst Trygger
Premier Szewcji
Okres	od 10 marca 1920 do 27 października 1920
Przynależność polityczna	Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza
Poprzednik	Nils Edén
Następca	Gerhard Louis De Geer
Multimedia w Wikimedia Commons

Karl Hjalmar Branting (ur. 23 listopada 1860 w Sztokholmie, zm. 24 lutego 1925 tamże) – szwedzki polityk, laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

Studiował matematykę i astronomię na Uniwersytecie w Uppsali. W 1882 podjął pracę jako asystent dyrektora Obserwatorium Sztokholmskiego.

W 1883 został współpracownikiem, a następnie redaktorem czasopisma Tiden. Po bankructwie wydawnictwa w 1886 pracował w Socialdemokraten. W 1889 współtworzył Szwedzkią Socjaldemokratyczną Partię Robotniczą, a od 1907 był jej przewodniczącym. W okresie od 1896 do 1925 był deputowanym do Riksdagu. Od początku XX w. negował koncepcję walki rewolucyjnej i dyktatury proletariatu. W latach 1917–1918 był ministrem finansów, w 1919 przewodniczącym kongresu II Międzynarodówki w Bernie. Był również uczestnikiem konferencji pokojowej w Paryżu 1919, a także konferencji w Londynie w sprawie Wysp Alandzkich w 1920. Od marca do września 1920, od września 1921 do kwietnia 1923 i od października 1924 do stycznia 1925 sprawował stanowisko premiera, w latach 1921–1923 ministra spraw zagranicznych, natomiast w latach 1922–1925 członka Rady Ligi Narodów. Był też inicjatorem rewizji konstytucji i utworzenia ministerstwa opieki społecznej oraz rzecznikiem respektowania praw małych narodów, oraz zdeklarowanym pacyfistą. Był zwolennikiem reformizmu, przeciwnikiem przewrotu bolszewickiego w Rosji w 1917. W 1921 został wyróżniony Pokojową Nagrodą Nobla.