Immunoglobuliny E

Immunoglobuliny E, IgE – przeciwciała zawierające łańcuch ε, składający się z domen VH + CH1 + CH2 + CH3 + CH4 i niemający rejonu zawiasowego. Wcześniej określano je jako przeciwciała reaginowe.

Immunoglobulina E jest białkiem o masie 190 kilodaltonów, krążącym w surowicy w postaci monomeru, nie przenikając przez łożysko^[1]. Jest elementem swoistej odporności humoralnej, jedną z pięciu klas immunoglobulin występujących u człowieka. IgE stanowi poniżej 0.001% stężenia wszystkich pozostałych klas immunoglobulin. W przeciwieństwie do innych immunoglobulin nie jest opsoniną i nie aktywuje dopełniacza na drodze klasycznej^[2]. Przeciwciała IgE są termolabilne, co powoduje ich inaktywację w temperaturze 56^oC. Surowicze stężenie IgE wynosi 0,4–80 jm./ml (1 jm. odpowiada 2,4 ng przeciwciała), co stanowi 0,004% wszystkich immunoglobulin w surowicy. Czas półtrwania IgE w surowicy jest krótki i wynosi 1–5 dni^[2].

W „naturalnej” reakcji immunologicznej IgE stanowią przeciwciała szczególnie istotne w obronie przeciwpasożytniczej, co wiąże się z indukcją wydzielania histaminy przez bazofile i eozynofile. Te same reakcje są odpowiedzialne za rozwój alergii, która powstaje, gdy IgE łączą się z nieszkodliwymi antygenami, czyli alergenami i uruchamiają gwałtownie reakcje przeciwpasożytnicze. Z tego też wynika zainteresowanie badaczy immunoglobulinami E oraz próby leczenia alergii przez zahamowanie wydzielania samych przeciwciał lub zahamowania wywołanych przez nie skutków. Badanie poziomu IgE może być także skuteczne w diagnostyce chorób alergicznych i pasożytniczych. Stężenie IgE jest niskie przy urodzeniu, stopniowo wzrasta, osiągając szczyt około 10–15 roku życia. U osób z predyspozycją do atopii zwykle wykazuje wcześniejszy stopniowy wzrost. Od drugiej do ósmej dekady życia stężenie IgE stopniowo obniża się^[3]. Stężenie krążącej IgE nie odzwierciedla jednak jej prawdziwej aktywności. Uważa się, że około 50% całej puli przeciwciał IgE znajduje się w przestrzeni pozanaczyniowej^[1].