Infrastruktura rowerowa – infrastruktura dedykowana oraz udostępniona do korzystania przez rowerzystów obejmująca drogi dla rowerów, drogi dla rowerów i pieszych, pasy rowerowe, trasy rowerowe, szlaki rowerowe oraz, tam gdzie jest to dozwolone, chodniki. Drogi używane przez kierowców są również infrastrukturą rowerową, z wyjątkiem miejsc, w których ruch na rowerze jest niedozwolony, jak wiele autostrad i dróg ekspresowych. Infrastruktura obejmuje także udogodnienia dla rowerzystów, takie jak stojaki na rowery, schowki rowerowe, wiaty rowerowe, stacje serwisowe oraz znaki i sygnały drogowe[1].
Istnieją przewodniki definiujące różne rodzaje infrastruktury dróg rowerowych, w tym podręcznik brytyjskiego Departamentu Transportu Geometric Design of Pedestrian, Cycle and Equestrian Routes[2], Sustrans Design Manual[3], UK Department of Transport Local Transport Note 2/08: Projekt infrastruktury rowerowej[4] przewodnik Duńskiego Zarządu Dróg Rejestracja i klasyfikacja ścieżek[5], holenderski CROW[6], Amerykańskie Stowarzyszenie Urzędników ds. Autostrad i Transportu (AASHTO) Przewodnik po obiektach dla rowerów, Federalna Administracja Autostrad (FHWA) Podręcznik jednolitych urządzeń kontroli ruchu (MUTCD)[7][8], oraz przewodnik projektowania miejskich dróg rowerowych Narodowego Stowarzyszenia Urzędników Transportu Miejskiego USA (NACTO)[9]. W Polsce opracowanie takie opublikowała Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad[10]. Dostępne są też regionalne implementacje jak na przykład wytyczne Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii[11].
W Holandii podręcznik projektowania Tekenen voor de fiets zaleca szerokość co najmniej 2 metrów lub 2,5 metra, jeśli jest używana przez ponad 150 rowerów na godzinę. Miasta Utrecht i 's-Hertogenbosch określają minimalną szerokość 2 metrów dla nowych ścieżek rowerowych[12]. Holandia ma również chronione skrzyżowania dla rowerzystów przejeżdżających przez drogi.