Back Penginterniran BEW Internace Czech Internering Danish Internierung German Internment English Internamiento Spanish توقیف Persian Internointi Finnish Internement French כליאה המונית HE

Internowanie

Treść tego artykułu od 2024-10 należy opracować w taki sposób, aby nie uwypuklała nadmiernie polskiej specyfiki / aby nie zawężała się tylko do polskich warunków
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Internowanie (z łac. internus „wewnętrzny”)[1] – przymusowe umieszczenie określonych osób w wyznaczonym miejscu pobytu, bez prawa jego opuszczania[2].

Dotyczy zazwyczaj osób biorących udział w wojnie – rozbrojonych oddziałów wojskowych, które przekroczyły granicę państwa neutralnego. Dotyczyć może też osób cywilnych (obywateli państw prowadzących wojnę). Warunki internowania regulują konwencje genewskie z 1949.

  • Internowanie własnych obywateli na przykładzie praw obowiązujących w Polsce w okresie międzywojennym.

Ustawa o stanie wyjątkowym z 22 lutego 1937 r.[3] w art. 3 dozwalała administracji ogólnej wobec osób, zagrażających bezpieczeństwu, spokojowi lub porządkowi publicznemu[4] na samoistne prawo (tzn. bez nakazu sądowego) dokonywania rewizji osobistych, zatrzymywanie w ciągu 8 dni (zamiast 48 godzin), stosowanie w sprawach karnych administracyjnych aresztu tymczasowego do 2 miesięcy (zamiast 14 dni)[5], internowanie w osobnych miejscach na ten cel przeznaczonych na czas nie przekraczający 3 miesięcy, wyznaczenie przymusowego pobytu (zwane konfinowaniem)[6] na określonym obszarze na czas do 6 miesięcy oraz wydalenie z obszaru objętego stanem wyjątkowym na czas trwania tego stanu lub krótszy[7]. Według art. 11 wykroczenie przeciwko nakazom lub zakazom stanu wyjątkowego zagrożone było w trybie administracyjnym w postępowaniu przyśpieszonym karą aresztu do 6 miesięcy i grzywny do 5000 zł, albo jednej z tych kar. Odwołanie do sądu nie wstrzymywało wykonania kary aresztu. Ustawa o stanie wojennym z 23 czerwca 1939 r.[8] w art. 2 dozwalała rozszerzać wspomniane rygory ograniczenia wolności na osoby zagrażające interesom obrony Państwa, zatrzymanie w areszcie do 1 miesiąca; w sprawach karnych administracyjnych areszt tymczasowy do 3 miesięcy, internowanie i konfinowanie można było zarządzić na czas trwania stanu wojennego lub krótszy, w art. 6 kary administracyjne za złamanie rygorów stanu wojennego zaostrzała do 1 roku aresztu i grzywny do 10 000 zł albo jednej z tych kar.

 Z tym tematem związana jest kategoria: Internowani.
  1. ↑ Słownik Wyrazów Obcych. slownik-online.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-16)]..
  2. ↑ Słownik terminów z zakresu bezpieczeństwa narodowego. Akademia Obrony Narodowej, Warszawa 2008. s. 56. [dostęp 2015-11-16].
  3. ↑ Dz.U. 1937 r. nr 17, poz. 108.
  4. ↑ Rozporządzenie z 17 czerwca 1934 r. w sprawie osób zagrażających bezpieczeństwu, spokojowi i porządkowi publicznemu (Dz.U. 1934 r. nr 50, poz. 473) wprowadzało wobec takich osób przymusowe umieszczenie (na czas oznaczony, lecz z możliowością przedłużania, przy tym bez odwołania) w miejscach odosobnienia nie przeznaczonych dla skazanych lub aresztowanych. Orzekane przez sędziego śledczego na wniosek administracji przymusowe umieszczenie nie było aresztem śledczym ani orzeczoną karą, odpowiadało instytucji internowania, lecz bez ogłaszania stanu wyjątkowego. Naruszało to Konstytucję z 1921, której art. 124 dozwalał na zawieszanie wolności osobistej tylko w czasie wojny lub stanu wyjątkowego.
  5. ↑ Art. 8 Rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 22 marca 1928 r. o postępowaniu karno-administracyjnym (Dz.U. Nr. 38, poz. 365).
  6. ↑ Z łac. confinatio od com- 'współ-' i finis 'granica; kres; koniec; cel’, por. Encyklopedia Gutenberga: Konfinacja.
  7. ↑ Wcześniejsze Rozporządzenie o stanie wyjątkowym z 16 stycznia 1928 r. (Dz.U. 1928 nr 32, poz. 307) traktowało internowanie jako ostateczność. Według art. 6 Internowanie wolno zarządzić tylko wówczas, jeśli cel zabezpieczenia nie da się. osiągnąć przez konfinowanie, albo jeśli konfinowany narusza obowiązki z konfinowania wynikające. Wydalonego wolno konfinować lub internować, a konfinowanego internować także wówczas, jeśli z okoliczności później ujawnionych lub z następnego zachowania się odnośnej osoby wynika, że wydane zarządzenie nie jest wystarczające. Ustawa z 1937 r. pomijała te zastrzeżenia.
  8. ↑ Dz.U. 1939 r. nr 57, poz. 366 uchylająca Rozporządzenie o stanie wojennym z (Dz.U. 1928 nr 8, poz. 54).

Developed by StudentB