Jasir Arafat

Jasir Arafat

Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1929 Kair
Data i miejsce śmierci	11 listopada 2004 Clamart
1. Prezydent Autonomii Palestyńskiej
Okres	od 20 stycznia 1996 do 11 listopada 2004
Przynależność polityczna	Al-Fatah
Poprzednik	urząd utworzony
Następca	Rauhi Fattuh (p.o.)
Przewodniczący Organizacji Wyzwolenia Palestyny
Okres	od 4 lutego 1969 do 29 października 2004
Poprzednik	Jahja Hammuda
Następca	Mahmud Abbas
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

naczelny dowódca sił zbrojnych
Data i miejsce urodzenia	24 sierpnia 1929 Kair
Data śmierci	11 listopada 2004
Przebieg służby
Formacja	Organizacja Wyzwolenia Palestyny
Główne wojny i bitwy	I wojna izraelsko-arabska, kryzys sueski, Czarny Wrzesień, wojna domowa w Libanie, operacja Litani, wojna libańska, operacja Drewniana Noga, pierwsza intifada, intifada Al-Aksa, operacja Ochronna Tarcza

Jasir Arafat (arab. ‏ياسر عرفات‎; ur. 24 sierpnia 1929 w Kairze jako Muhammad Abd ar-Rahman Abd ar-Ra’uf Arafat al-Kudwa al-Husajni, znany także jako Abu Ammar, zm. 11 listopada 2004 w Clamart)^[1] – polityk palestyński i przywódca tamtejszego ruchu wyzwoleńczego^[2][3]. Jeden z najbardziej znanych i kontrowersyjnych polityków arabskich na świecie^[4][5].

Urodził się w Kairze. Z wykształcenia inżynier (ukończył studia na Uniwersytecie Kairskim). W latach 1952–1956 przewodniczący Ligi Studentów Palestyńskich. W 1956 roku wziął udział w wojnie sueskiej. W 1957 roku wyjechał do Kuwejtu, gdzie pracował jako inżynier. W 1958 roku współzałożyciel al-Fatah (Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego) i jej przewodniczący. W kolejnych latach organizował palestyńską partyzantkę w Jordanii. W 1968 roku wszedł do Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) na czele której stał w latach 1969–2004. Po 1970 roku opuścił Jordanię po porażce w wojnie z tamtejszym rządem (Czarny Wrzesień). Wraz ze strukturami OWP przeniósł się do Libanu. W 1974 roku stanął na czele palestyńskiej delegacji na XXVII sesję ONZ, na której uznano OWP za jedyne legalne przedstawicielstwo narodu palestyńskiego (uzyskał dla OWP status obserwatora przy ONZ)^[2][3].

W 1982 roku w wyniku wojny libańskiej, opuścił Liban i założył nową kwaterę OWP w Tunisie. W 1988 roku ogłosił utworzenie państwa palestyńskiego i powołał rząd emigracyjny. W 1989 roku wybrany przez emigracyjny parlament na prezydenta. Na przełomie lat 80. i 90. rozpoczął rozmowy pokojowe z Izraelem. Porozumienia zawarte w Oslo w 1993 roku dały początek Autonomii Palestyńskiej w Gazie i na Zachodnim Brzegu. W uznaniu prowadzonych przez niego rozmów pokojowych otrzymał w 1994 roku Pokojową Nagrodę Nobla^[2][3].

Proces pokojowy w praktyce wstrzymało powstanie rządu Binjamina Netanjahu. W latach 2001–2002 więziony przez władze izraelskie w swojej kwaterze w Ramallah. W ostatnich latach życia jego popularność w społeczeństwie palestyńskim malała, głównie w wyniku działań grup ekstremistycznych, które okazały się bardziej skuteczne i reprezentatywne dla ruchu palestyńskiego. Zmarł w 2004 roku^[2][3].