Jean Carrier

Jean Carrier (zm. w 1433) – francuski duchowny katolicki, zwolennik antypapieża Benedykta XIII w okresie wielkiej schizmy zachodniej.

Jean Carrier pojawia się w źródłach po raz pierwszy w 1406 jako jeden z liderów buntu przeciwko nominacji Vitala de Castelmourou na arcybiskupa Tuluzy. W jego wyniku arcybiskupem został Pierre Ravat, późniejszy kardynał w kurii Benedykta XIII^[1]. Począwszy od 1412 otrzymał wiele beneficjów od antypapieża, m.in. został archidiakonem w Rodez^[2]. Od 1413 należał do kręgu doradców hrabiów Armagnac, najpierw Bernarda VII, a potem jego syna Jana IV.

Jean Carrier wraz z hrabią Janem IV pozostali stronnikami Benedykta XIII nawet po Soborze w Konstancji. W 1420 został wymieniony w bulli Marcina V jako jeden z potępionych schizmatyków. Antypapież, rezydujący w Peniscoli w Aragonii, do końca życia uważał się za prawowitego papieża. 27 listopada 1422, dwa dni przed jego śmiercią, Carrier został przez niego mianowany kardynałem prezbiterem Santo Stefano in Monte Celio^[1][3]. Oprócz niego umierający antypapież kreował jeszcze trzech innych kardynałów, którzy 10 czerwca 1423 wybrali na jego następcę Gila Sancheza jako Klemensa VIII. Carrier jako jedyny nie uczestniczył w tej elekcji i po przybyciu do Peniscoli nie uznał jej wyników, zarzucając elektorom symonię^[2]. W obawie o swoje życie wyjechał z Peniscoli i powrócił do hrabstwa Armagnac. Hrabia Jan IV uznał Klemensa VIII, ale udzielił schronienia Carrierowi i jego zwolennikom.

12 listopada 1425 Carrier, oświadczając wobec kilku świadków i notariusza, że jest jedynym prawowitym kardynałem mianowanym przez papieża Benedykta XIII, desygnował na papieża zakrystiana z Rodez Bernarda Garniera, który przybrał imię Benedykt XIV^[2]. W obawie przed represjami Carrier i jego zwolennicy utrzymywali ten fakt w tajemnicy. Dopiero 29 stycznia 1429 poinformował o nim swojego protektora, hrabiego Jana IV^[1]. Poddany jednak bardzo silnym naciskom ze strony Rzymu hrabia, mimo abdykacji Klemensa VIII w lipcu 1429, nie uznał Benedykta XIV i na początku 1430 podporządkował się papieżowi Marcinowi V. Prawdopodobnie to samo, przynajmniej oficjalnie, uczynił Bernard Garnier, gdyż od 1437 ponownie poświadczony jest jako zakrystian w Rodez, a w procesie przed parlamentem tuluskim w 1450 zaprzeczał, jakoby kiedykolwiek miał związki z nieżyjącym już wówczas kardynałem Carrierem.

Jean Carrier wraz z garstką zwolenników odmówił uznania Marcina V, a potem jego następcy Eugeniusza IV i przez kilka lat ukrywał się w górach. W 1433 został jednak schwytany przez wojska hrabiego Foix i wtrącony do więzienia, gdzie krótko potem zmarł^[1].

Według niepotwierdzonych informacji Jean Carrier około 1430 miał zostać obwołany papieżem przez swoich zwolenników i używał imienia pontyfikalnego Benedykt XIV (tak samo jak Bernard Garnier)^[1]. W rzeczywistości następcą Bernarda Garniera został jego bratanek i imiennik, Jean Carrier młodszy, który jednak używał imienia pontyfikalnego Benedykt XV. Jeszcze w 1467 inkwizycja schwytała jego zwolenników w diecezji Rodez. Złożone w toku tego procesu zeznania rodziny Trahinier są jedynym źródłem potwierdzającym identyfikację antypapieża Benedykta XIV z zakrystianem Bernardem Garnierem i wskazują, że mimo oficjalnego podporządkowania się władzom kościelnym aż do śmierci (ok. 1453) sprawował potajemnie urząd antypapieża i mianował kardynałem niejakiego Jeana Faralda. Po śmierci Garniera Farald miał wyznaczyć Jeana Carriera młodszego na jego następcę, antypapieża Benedykta XV. Jednakże ewentualne roszczenia Garniera i później Carriera młodszego do papiestwa nie miały już żadnego praktycznego znaczenia^[4].