Jerzy III Hanowerski

Jerzy III
George William Frederick
Ilustracja
ilustracja herbu
podpis
Król Wielkiej Brytanii,
elektor (od 1814 r. król) Hanoweru
Okres

od 25 października 1760
do 29 stycznia 1820

Poprzednik

Jerzy II Hanowerski

Następca

Jerzy IV Hanowerski

Król Anglo-Korsyki
Okres

od 17 czerwca 1794
do 19 października 1796

Książę Saksonii Launeburga
Okres

od 1760
do 1814

Poprzednik

Jerzy II Hanowerski

Następca

Fryderyk VI

Dane biograficzne
Dynastia

Welfowie

Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1738
Norfolk House

Data i miejsce śmierci

29 stycznia 1820
Windsor

Ojciec

Fryderyk Ludwik Hanowerski

Matka

Augusta Sachsen-Gotha

Żona

Charlotta Mecklenburg-Strelitz

Dzieci

Jerzy IV,
Fryderyk August,
Wilhelm IV
Charlotta
Edward August,
Augusta Zofia,
Elżbieta,
Ernest August I,
August Fryderyk,
Adolf, Maria, Zofia,
Oktawiusz, Alfred,
Amelia

Odznaczenia
Order Podwiązki (Wielka Brytania) Order Ostu (Wielka Brytania) Order Świętego Patryka (Wielka Brytania) Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
Fryderyk Ludwik, książę Walii, ojciec Jerzego
Księżna Augusta von Sachsen-Gotha, matka Jerzego
Lord Bute, wychowawca króla i premier
Pół korony Jerzego III z 1816 r.
Jerzy, książę-regent w latach 1811–1820
Pomnik Jerzego III w Weymouth

Jerzy III, urodzony jako George William Frederick (ur. 4 czerwca 1738 w Londynie, zm. 29 stycznia 1820 w Windsorze, Berkshire) – ostatni (od 25 października 1760) król Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszy (od 1801) król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, ostatni elektor i książę oraz pierwszy król (od 1814) Hanoweru. Jedyny król Anglo-Korsyki w latach 1794–1796. Był też księciem Saksonii-Lauenburga.

Jerzy III był władcą o dużej inteligencji, chociaż nerwowym, co z czasem doprowadziło go do choroby. Za jego panowania nastąpił bunt kolonii brytyjskich w Ameryce Północnej i powstały Stany Zjednoczone. To właśnie utrata Ameryki miała tak źle wpłynąć na jego zdrowie psychiczne. Możliwe też, że był jedną z niewielu osób rozumiejących, co oznaczała utrata kolonii amerykańskich dla Wielkiej Brytanii.

Cieszył się wielką popularnością poddanych. Obdarzony świetną pamięcią, znał imiona wielu zwykłych ludzi: służby, rolników, farmerów. Nie był domatorem, lecz lubił jeździć na wieś, gdzie doglądał upraw i hodowli. Nadano mu z tego powodu przydomek „król-farmer”, z którego był bardzo dumny. W odróżnieniu od swych poprzedników, król często interesował się posiedzeniami Izby Gmin i ich przedmiotem[1]. Wspomagał wiernych mu Bute’a, a potem Pitta, wieloma ciepłymi słowami i radami. Potrafił przeforsować swoją wolę w czasach, w których mówiono, że „Parlament może wszystko, a król nic”. Zrobił wszystko, by zachować kolonie amerykańskie (przez szeregi armii brytyjskiej Charlesa Cornwallisa przewinęło się wtedy 160 tysięcy ludzi). Pomoc udzielona koloniom przez Francję przeważyła jednak szalę na korzyść Jerzego Waszyngtona i powstańców. Odtąd król popierał mocniejsze zakorzenienie się wpływów brytyjskich w Indiach, by zrekompensować tym samym utratę kolonii w Ameryce Północnej.

Jerzy III panował przez niemal 60 lat – a zatem najdłużej w historii Wielkiej Brytanii po królowej Wiktorii i Elżbiecie II. Cień na jego sprawnym panowaniu położyła jedynie ciężka choroba.

Najprawdopodobniej cierpiał na porfirię (charakterystycznym objawem tej choroby jest ciemnoczerwony mocz), która może mieć bardzo wyniszczający wpływ na organizm ludzki. W zaawansowanym stadium powoduje silne bóle brzucha, skurcze, a nawet drgawki podobne do epileptycznych. Choroba często nie jest prawidłowo diagnozowana i nawet w dzisiejszych czasach bywa mylnie rozpoznawana jako choroba psychiczna. Według najnowszych badań chorobę tę spowodowała wieloletnia kumulacja w organizmie króla arszeniku, który był składnikiem ówcześnie stosowanych pudrów do peruk, kremów oraz popularnych lekarstw. Po 1811 roku, kiedy ataki choroby króla stały się coraz dłuższe i poważniejsze, władzę w państwie sprawował jego najstarszy syn – Jerzy, jako książę-regent.

Wydarzenia czasów Jerzego III barwnie opisał brytyjski pisarz Horace Walpole w swoich Pamiętnikach.

  1. Na przykład na żądanie króla wypłacono resztę nagrody Johnowi Harrisonowi, zwycięzcy w konkursie na metodę ustalania długości geograficznej.

Developed by StudentB