Jim Bolger

Jim Bolger
Ilustracja
Zdjęcie z 2008 roku
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1935
Taranaki

Premier Nowej Zelandii
Okres

od 2 listopada 1990
do 8 grudnia 1997

Przynależność polityczna

Nowozelandzka Partia Narodowa

Poprzednik

Mike Moore

Następca

Jenny Shipley

Bolger (pierwszy z lewej) podczas ceremonii wręczenia dyplomów absolwentom University of Waikato w 2008 roku

Jim Bolger (właśc. James Brendan Bolger; ur. 31 maja 1935 w Taranaki) – nowozelandzki polityk, w latach 1990–1997 premier Nowej Zelandii.

Pochodzi z rodziny irlandzkich imigrantów. Jako 15-latek porzucił naukę w szkole i zajął się pracą na rodzinnej farmie specjalizującej się w hodowli owiec. Z czasem został prominentnym działaczem organizacji rolniczych, a stamtąd trafił do Nowozelandzkiej Partii Narodowej. W 1972 po raz pierwszy z powodzeniem kandydował z jej ramienia do Izby Reprezentantów. W 1975 został członkiem gabinetu Roberta Muldoona, w którym początkowo odpowiadał za kwestie rybołówstwa, a później także rolnictwa. W 1984 narodowcy przeszli do opozycji, a dwa lata później Bolger wywalczył stanowisko ich lidera. O ile pierwsze wybory pod jego wodzą w 1987 zakończyły się dla partii niepomyślnie, o tyle w 1990 odniosła ona zdecydowane zwycięstwo.

W czasie swojej pierwszej kadencji Bolger kontynuował zapoczątkowaną przez jego poprzedników politykę radykalnych cięć w wydatkach publicznych, zwłaszcza w sferach ochrony zdrowia i ubezpieczeń społecznych, co było niezbędne z punktu widzenia gospodarczego, ale nie przysparzało rządowi zwolenników. Po wyborach z 1993 złagodził nieco swój kurs. W tym samym roku odbyło się także referendum w sprawie zmiany ordynacji wyborczej. Wcześniej Nowa Zelandia stosowała system większościowy wzorowany na brytyjskim. Wyborcy zdecydowali jednak, aby zastąpić go ordynacją mieszaną. Bolger był także zwolennikiem zerwania unii personalnej z Wielką Brytanią. Wielokrotnie rozmawiał na ten temat z Elżbietą II, która - według jego relacji - przyjmowała to bardzo spokojnie[1]. Ostatecznie pomysł ten nie został jednak wprowadzony w życie.

W 1997 padł ofiarą buntu wewnątrz partii i gabinetu, którego przywódczynią była minister transportu Jenny Shipley. Widząc, że jego poparcie wśród partyjnych kolegów jest coraz mniejsze, 8 grudnia 1997 podał się do dymisji. Nowym premierem – jako pierwsza w dziejach Nowej Zelandii kobieta – została Shipley. Bolger początkowo zgodził się być jednym z wiceministrów w jej ekipie, ale w 1998 odszedł z rządu i parlamentu. Wkrótce potem został mianowany ambasadorem Nowej Zelandii w USA. Po powrocie do kraju pełnił szereg funkcji w biznesie, był m.in. przewodniczącym rady nadzorczej nowozelandzkiej poczty. Od 2007 jest także kanclerzem University of Waikato.

Prywatnie Bolger jest żonaty i ma dziewięcioro dzieci. W 2007 ujawnił, iż cierpi na neuralgię trójdzielną. Schorzenie to utrudnia mu nieco codzienne funkcjonowanie, ale nie stanowi zagrożenia dla życia.

  1. Maggie Tait. Bolger told Queen monarchy's time numbered. „The New Zealand Herald”, 2007-04-27. (ang.). 

Developed by StudentB