Johannes Kepler

Johannes Kepler
Ilustracja
Johannes Kepler w 1620
Data i miejsce urodzenia

27 grudnia 1571
Weil der Stadt

Data i miejsce śmierci

15 listopada 1630
Ratyzbona

Przyczyna śmierci

ciężka choroba serca[1]

Miejsce spoczynku

Ratyzbona

Zawód, zajęcie

astronom, astrolog, matematyk

Miejsce zamieszkania

Weil der Stadt, Tybinga, Graz, Praga, Linz, Żagań

Edukacja

Uniwersytet w Tybindze

Pracodawca

Tycho Brahe, Rudolf II Habsburg, Albrecht von Wallenstein

Wyznanie

Luteranizm

Rodzice

Heinrich, Katharina z domu Guldenmann

podpis

Johannes Kepler (ur. 27 grudnia 1571 w Weil der Stadt, zm. 15 listopada 1630 w Ratyzbonie) – niemiecki astronom, astrolog i matematyk, jedna z czołowych postaci rewolucji naukowej w XVII wieku. Najbardziej znany jest z nazwanych jego nazwiskiem praw ruchu planet, skodyfikowanych przez późniejszych astronomów na podstawie jego prac Astronomia nova, Harmonices Mundi i Epitome astronomiae Copernicanae. Prawa te wykorzystano do potwierdzenia słuszności teorii grawitacji Isaaca Newtona.

W trakcie swojej kariery Kepler był nauczycielem matematyki w Grazu, asystentem astronoma Tychona Brahe, matematykiem na dworze Rudolfa II Habsburga, nauczycielem matematyki w Linzu i doradcą Albrechta von Wallensteina. Poza badaniami astronomicznymi prowadził badania w zakresie optyki i ulepszył teleskop soczewkowy Galileusza.

W czasach Keplera nie istniało wyraźne rozróżnienie pomiędzy astronomią i astrologią, natomiast astronomia jako jedna ze sztuk wyzwolonych była wyraźnie oddzielona od fizyki, zaliczanej do filozofii przyrody. Kepler w swoich pracach używał argumentów religijnych, wychodząc z założenia, że Bóg stworzył świat zgodnie z inteligentnym planem, który można poznać za pomocą rozumu[2]. Określał swoją astronomię jako „fizykę niebieską”[3] i jako „wycieczkę w Metafizykę Arystotelesa[4][5], przenosząc tradycyjnie pojmowaną kosmologię w obszar uniwersalnie obowiązującej matematyki[6][7]. Miał dwie żony Susanne Reuttinger i Barbarę Müller.

  1. Brzostkiewicz 1982 ↓.
  2. Barker i Goldstein 2001 ↓, s. 112–113.
  3. Johannes Kepler: New Astronomy. s. tytułowa.
  4. Johannes Kepler: New Astronomy. s. 26–27.
  5. Epitome of Copernican Astronomy. W: Johannes Kepler: Great Books of the Western World. T. 16. s. 845.
  6. Stephenson 1987 ↓, s. 1–2.
  7. Dear 2001 ↓, s. 74–78.

Developed by StudentB