Josip Broz Tito

Josip Broz Tito

Josip Broz Tito (1954)
Data i miejsce urodzenia	7 maja 1892 Kumrovec
Data i miejsce śmierci	4 maja 1980 Lublana
Prezydent Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii
Okres	od 14 stycznia 1953 do 4 maja 1980
Przynależność polityczna	Związek Komunistów Jugosławii/ Związek Komunistów Chorwacji
Pierwsza dama	Jovanka Broz (1952–1980; śmierć Tito)
Poprzednik	Ivan Ribar
Następca	Łazar Koliszewski
Premier Jugosławii
Okres	od 2 listopada 1945 do 29 czerwca 1963
Przynależność polityczna	Związek Komunistów Jugosławii/ Związek Komunistów Chorwacji
Poprzednik	Ivan Šubašić
Następca	Petar Stambolić
Przewodniczący Związku Komunistów Jugosławii
Okres	od 23 października 1937 do 4 maja 1980
Poprzednik	Milan Gorkić
Następca	Branko Mikulić (p.o.)
Przewodniczący Prezydium Jugosławii
Okres	od 16 maja 1974 do 4 maja 1980
Przynależność polityczna	Związek Komunistów Jugosławii
Następca	Łazar Koliszewski
Minister obrony Jugosławii
Okres	od 7 marca 1945 do 14 stycznia 1953
Przynależność polityczna	Komunistyczna Partia Jugosławii
Poprzednik	Ivan Šubašić
Następca	Ivan Gošnjak
Przewodniczący Ruchu Państw Niezaangażowanych
Okres	od 1 września 1961 do 5 października 1964
Następca	Gamal Abdel Naser
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Josip Broz Tito

Josip Broz

Tito

Marszałek Jugosławii
Data i miejsce urodzenia	7 maja 1892 Kumrovec
Data śmierci	4 maja 1980
Przebieg służby
Lata służby	1912–1980
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Czerwona Gwardia Ludowa Armia Wyzwolenia Jugosławii Jugosłowiańska Armia Ludowa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, rewolucja październikowa, II wojna światowa
Cytaty w Wikicytatach

Josip Broz Tito, właśc. Josip Broz, ps. „Tito”, cyr. Јосип Броз Тито (ur. 7 maja 1892 w Kumrovcu (25 maja według oficjalnego aktu urodzenia), zm. 4 maja 1980 w Lublanie) – chorwacki^[1] przywódca Socjalistycznej Federacyjnej Republiki Jugosławii od 1945 aż do swojej śmierci.

Był najmłodszym sierżantem armii austro-węgierskiej^[2]. Ranny i pojmany przez wojska Imperium Rosyjskiego w czasie I wojny światowej, został zesłany do obozu pracy na Uralu. Brał udział w rewolucji październikowej, dołączył do jednostki Czerwonej Gwardii w Omsku. Następnie powrócił do Jugosławii, gdzie został członkiem Komunistycznej Partii Jugosławii. Od 1937 do 1980 sekretarz generalny, a następnie przewodniczący Komunistycznej Partii Jugosławii (Związku Komunistów Jugosławii)^[3].

Podczas II wojny światowej współorganizował na obszarze Jugosławii antyfaszystowski ruch oporu, tworząc Narodową Armię Wyzwolenia Jugosławii. Od 1941 do 1945 roku był przywódcą partyzantki jugosłowiańskiej^[4]. Od 1943 roku był Marszałkiem Jugosławii i naczelnym dowódcą armii jugosłowiańskiej.

Po wojnie był założycielskim członkiem Kominformu, ale opierając się radzieckim wpływom, stał się jednym z założycieli i promotorów Ruchu Państw Niezaangażowanych. Był zwolennikiem tzw. „niezależnej drogi do socjalizmu”, określanej jako titoizm. Dzięki bardzo korzystnej reputacji za granicą – zarówno w krajach bloku zachodniego, jak i wschodniego, otrzymał 98 zagranicznych orderów, w tym Legię Honorową i Order Łaźni. Obok Jawaharlara Nehru, Gamala Abdel Nasera i Sukarno jeden z przywódców Ruchu Państw Niezaangażowanych^[5]. Racjonalna polityka niezaangażowania i współpracy z obydwoma blokami okresu zimnej wojny zaowocowała boomem gospodarczym Jugosławii lat 60. i 70.^[6]

Zmarł 4 maja 1980 roku w Lublanie, pochowany został w Belgradzie. Jego śmierć doprowadziła do wzrostu napięć między republikami Jugosławii, co ostatecznie doprowadziło do rozpadu kraju w 1991 roku.