Manuel I Komnen

Manuel I Komnen
Μανουήλ Α' Κομνηνός
	; Manuskrypt z Biblioteki Watykańskiej przedstawiający Manuela I Komnena
	Cesarz bizantyński
Okres	od 8 kwietnia 1143; do 24 września 1180
Poprzednik	Jan II Komnen
Następca	Aleksy II Komnen
	Dane biograficzne
Dynastia	Komnenowie
Data urodzenia	28 listopada 1118
Data śmierci	24 września 1180
Ojciec	Jan II Komnen
Matka	Irena Węgierska
Małżeństwo	Berta von Sulzbach; od 1146; do 1160
Dzieci	1. Maria Komnena; 2. Anna Komenena
Małżeństwo	Maria z Antiochii; od 1161; do 1180
Dzieci	1. Aleksy Komnen
	Moneta
	; Hyperpyron Manuela I Komnena. Lewe zdjęcie przedstawia Jezusa Chrystusa, a prawe zdjęcie samego cesarza.
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ten artykuł od 2015-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Manuel I Komnen (gr. Μανουήλ Α' Κομνηνός, Manouēl I Komnēnos; ur. 28 listopada 1118, zm. 24 września 1180) – syn cesarza Jana II Komnena i Piroski Węgierskiej. Był czwartym cesarzem bizantyńskim z dynastii Komnenów. Był ostatnim z Komnenów, który uczynił Cesarstwo Bizantyńskie najpotężniejszym państwem w basenie Morza Śródziemnego. Manuel I prowadził odważną i ambitną politykę prozachodnią. Sprzymierzył się z papieżem Hadrianem IV przeciwko Rogerowi II, królowi Sycylii. Przeprawił armie II krucjaty przez terytorium cesarstwa. Uczynił z Bizancjum prawdziwego hegemona Bałkanów, zadając klęskę Węgrom. Uzależnił od siebie państwa krzyżowe. Jednak jego sukcesy przeplatają się z klęskami – nieudana inwazja na Egipt Fatymidów i wreszcie klęska w bitwie pod Myriokefalon, która przez wielu jest uznawana za największą porażkę Bizancjum od czasu bitwy pod Manzikertem.