Nadprzewodnictwo

Namagnesowany przedmiot lewituje nad nadprzewodnikiem schłodzonym poniżej temperatury przejścia
Monety stojące pod nieekranowanym magnesem nadprzewodzącym.

Nadprzewodnictwo – stan materiału polegający na zerowej rezystancji, jest osiągany w niektórych materiałach w niskiej temperaturze[1].

Nadprzewodnictwo zostało wykryte w 1911 przez Kamerlingha Onnesa[2]. Jest to zjawisko kwantowe, niemożliwe do wyjaśnienia na gruncie fizyki klasycznej. Poza zerową rezystancją inną ważną cechą nadprzewodników jest wypychanie ze swej objętości pola magnetycznego (efekt Meissnera).

Nadprzewodnictwo jest obserwowane w różnorodnych materiałach: niektórych pierwiastkach (na przykład w cynie, rtęci i ołowiu), stopach, ceramikach tlenkowych czy materiałach organicznych.

  1. Nadprzewodnictwo, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-22].
  2. H.K. Onnes. The resistance of pure mercury at helium temperatures. „Commun. Phys. Lab. Univ. Leiden”. 12, s. 120, 1911. 

Developed by StudentB