Portret Napoleona I, cesarza Francuzów, autorstwa Jacques’a-Louisa Davida (1812) | |
Cesarz Francuzów | |
Okres |
od 20 marca 1815 |
---|---|
Poprzednik | |
Następca | |
Cesarz Francuzów | |
Okres |
od 18 maja 1804 |
Koronacja | |
Poprzednik |
on sam jako Pierwszy Konsul |
Następca |
Napoleon II (tytularny) |
Pierwszy Konsul | |
Okres |
od 10 listopada 1799 |
Poprzednik | |
Następca |
on sam jako cesarz |
Król Włoch | |
Okres | |
Koronacja | |
Poprzednik |
on sam jako prezydent |
Prezydent Włoch | |
Okres |
od 26 stycznia 1802 |
Następca |
on sam jako król |
Protektor Związku Reńskiego | |
Okres |
od 12 lipca 1806 |
Mediator Związku Szwajcarskiego | |
Okres |
od 19 lutego 1803 |
książę Elby | |
Okres |
od 11 kwietnia 1814 |
Poprzednik |
brak |
Następca |
Elbę przejęło Wielkie Księstwo Toskanii |
Dane biograficzne | |
Dynastia | |
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
Ojciec | |
Matka | |
Żona | |
Żona | |
Dzieci | |
Odznaczenia | |
Napoléon Bonaparte (wym. fr. [napoleˈɔ̃ bɔnɑˈpaʁt], wł. Napoleone Buonaparte, ur. 15 sierpnia 1769 w Ajaccio na Korsyce, zm. 5 maja 1821 w Longwood na Wyspie Św. Heleny) – francuski mąż stanu[1], dowódca wojskowy i przywódca polityczny, jako Napoleon I cesarz Francuzów i głowa I Cesarstwa Francuskiego w latach 1804–1814 oraz w roku 1815, wcześniej Pierwszy Konsul Republiki Francuskiej 1799–1804, prezydent (1802–1805), a następnie król Włoch (1805–1814), protektor Związku Reńskiego (1806–1813), a przez to faktyczny zwierzchnik Księstwa Warszawskiego. Uważany za najwybitniejszego dowódcę wojskowego w historii, a także za jedną z najważniejszych postaci w historii Francji i świata[2][3][4][5]. Okres wojen napoleońskich wywarł wpływ niemal w całej Europie.