Nawigacja terrestryczna (od łac. terra – ziemia) – dział nawigacji morskiej – prowadzona przy zachowaniu widoczności lądu – ustalanie miejsca, w którym znajduje się statek, przy wykorzystaniu lądowych znaków nawigacyjnych lub charakterystycznych elementów topograficznych (wyspy, przylądki, szczyty gór, latarni morskich lub w dzień kształtu ich wież lub innych charakterystycznych, widocznych z morza obiektów, oznaczonych na mapach morskich i opisanych w wydawnictwach nawigacyjnych (locjach), jak wieże kościołów, kominy itp.)[1][2].
- ↑ nawigacja terrestryczna, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2019-03-07].
- ↑ Józef Giertowski: Nawigacja terestryczna. Wydawnictwo Morskie, 1963.