Operacja pomorska

Operacja pomorska

II wojna światowa, front wschodni
Żołnierze radzieccy na amerykańskich samobieżnych działkach przeciwlotniczych M16 MGMC w Gdańsku, marzec 1945 roku
Czas	24 lutego – 4 kwietnia 1945
Miejsce	Pomorze Gdańskie, Pomorze Zachodnie
Terytorium	Polska, III Rzesza
Wynik	zwycięstwo wojsk radziecko-polskich
Strony konfliktu
III Rzesza  ZSRR  Rzeczpospolita Polska
Dowódcy
Walter Weiß Dietrich von Saucken Konstanty Rokossowski
Siły
n/n 920 500 Sowietów, 75 600 Polaków z 1 Armii WP
Straty
n/n 225 692 Sowietów, 8668 Polaków
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Operacja pomorska (nazywana także operacją wschodniopomorską) (ros. Восточно-Померанская операция) – operacja ofensywna Armii Czerwonej i ludowego Wojska Polskiego przeprowadzona w lutym i marcu 1945 roku na froncie wschodnim II wojny światowej. Celem operacji wykonywanej siłami 1. i 2 Frontu Białoruskiego było rozbicie wojsk niemieckich na terenie Pomorza, które zagrażały siłom sowieckim, na głównym, berlińskim kierunku operacyjnym.

W wyniku operacji pomorskiej wojska niemieckie na Pomorzu zostały rozbite, a ich resztki zostały zablokowane na Helu i Żuławach do końca wojny. Prawa flanka głównego kierunku natarcia strategicznego (na Berlin) została zabezpieczona. W trakcie operacji pomorskiej doszło do licznych, bardzo zaciętych walk o pozycje umocnione i walk ulicznych, co skutkowało wysokimi stratami osobowymi. Na samym tylko przyczółku dąbińskim w ciągu 20 dni walk, 1 Front Białoruski stracił 75 tysięcy, a Niemcy 50 tysięcy żołnierzy i oficerów. Równie duże były straty materialne, np. miasto Choszczno zostało zniszczone w 85–95%, podobnie jak Pyrzyce czy Kołobrzeg.