Back بصريات لاخطية Arabic Óptica non llinial AST Нелінейная оптыка Byelorussian Нелинейна оптика Bulgarian Òptica no lineal Catalan Nelineární optika Czech Nichtlineare Optik German Μη γραμμική οπτική Greek Nonlinear optics English Óptica no lineal Spanish
Optyka nieliniowa (ang. Nonlinear optics, NLO) – gałąź optyki opisująca zachowanie światła w ośrodkach nieliniowych, czyli takich, w których polaryzacja dielektryczna odpowiada nieliniowo na pole elektryczne światła. Ta nieliniowość jest na ogół obserwowana przy bardzo dużych intensywnościach światła (porównywalnych do kwadratu amplitudy pola elektrycznego w atomie będącego rzędu 108 V/m) uzyskiwanych w laserach. Powyżej limitu Schwingera należy się spodziewać, że sama próżnia staje się ośrodkiem nieliniowym. W nieliniowej optyce przestaje obowiązywać zasada superpozycji.
Podstawy teoretyczne optyki nieliniowej opisała Maria Goeppert-Mayer w swojej pracy doktorskiej w 1931 roku. W 1961 roku Peter Franken ze współpracownikami z University of Michigan zaobserwował generację drugiej harmonicznej (wkrótce po skonstruowaniu przez Theodore’a Harolda Maimana pierwszego lasera[1]). Jednakże część nieliniowych efektów została odkryta przed wynalezieniem lasera[2]. Podstawy teoretyczne wielu nieliniowych procesów zostały opisane w monografii Bloembergena „Nonlinear Optics”[3].
- ↑ Luca Rigamonti, Schiff base metal complexes for second order nonlinear optics, „La Chimica & l’Industria”, 3, kwiecień 2010, s. 118–122 [dostęp 2023-01-13] (ang.).
- ↑ Gilbert N. Lewis, David Lipkin, Theodore T. Magel, Reversible Photochemical Processes in Rigid Media. A Study of the Phosphorescent State, „Journal of the American Chemical Society”, 63 (11), 1941, s. 3005–3018, DOI: 10.1021/ja01856a043 (ang.).
- ↑ Nicolaas Bloembergen, Nonlinear Optics, wyd. 4, London: World Scientific, 1996, ISBN 981-02-2599-7, OCLC 222121156.