Pismo etiopskie

Ten artykuł od 2018-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pismo etiopskie (amh. ፊደል fidäl) – pismo, które wykształciło się do zapisu języka gyyz, a z czasem zaczęto w nim zapisywać także inne języki Etiopii (głównie semickie). Obecnie używane jest do zapisu języków etiopskich (m.in. amharskiego i tigrinia) oraz języków omockich. Próby zastosowania pisma etiopskiego do zapisu języków kuszyckich nie przyniosły trwałych rezultatów, zapewne dlatego, że pismo to było postrzegane jako symbol amharskiej dominacji kulturowej.

Pismo etiopskie można określić jako alfabet sylabowy, przy czym liczba znaków nie musi się pokrywać z liczbą sylab z powodu dwuznaczności w wymowie znaków tzw. szóstego rzędu (patrz niżej). Przykładowo, słowo qänd „róg” jest zapisywane ቀንድ (1 sylaba : 3 znaki).

Pismo etiopskie zostało zaadaptowane z alfabetu południowoarabskiego. W najstarszej fazie języka gyyz miało ono, jak większość pism semickich, charakter spółgłoskowy. Około IV wieku, zapewne pod wpływem kontaktów z alfabetem greckim, zaczęto wyróżniać samogłoski. W XVI wieku miały miejsce pierwsze próby zapisu języka amharskiego przy pomocy pisma etiopskiego, co spowodowało konieczność stworzenia dodatkowych znaków dla oddania specyficznych fonemów amharskich.