Prowincje cesarskie

Prowincje cesarskie – (łac. provintiae Caesaris) w okresie Cesarstwa Rzymskiego prowincje rzymskie, których nominalnym namiestnikiem (w randze prokonsula) z ramienia senatu i ludu rzymskiego był sam cesarz. Pozostałe prowincje, tzw. senatorskie, otrzymywały namiestników wybieranych drogą losowania spośród byłych konsulów lub pretorów. Podział prowincji rzymskich na cesarskie i senatorskie ukształtował się w latach 20. I w. p.n.e., gdy senat przyznał Augustowi namiestnictwo części prowincji i z prawem wykonywania go za pośrednictwem zastępców (legatów)^[1]. W praktyce zarząd prowincji cesarskich sprawowali legaci dowolnie mianowani i odwoływani przez cesarza. Prowincje te były najczęściej granicami Imperium Rzymskiego, na nich stacjonowały legiony, które były pod bezpośrednią władzą cesarza.

Prowincjami cesarskimi w różnych okresach były:

• Aegyptus
• Alpes Cottiae
• Alpes Maritimae
• Alpes Poenninae
• Cylicja
• Dalmacja
• Galacja
• Gallia Aquitania
• Gallia Belgica
• Gallia Lugdunensis
• Germania Inferior
• Germania Superior
• Hispania Tarraconensis
• Luzytania
• Mezja
• Noricum
• Panonia
• Recja
• Korsyka i Sardynia
• Syria