Puszcza (dawniej pustkowie lub dzicz)[1] – wielki, niezamieszkany przez ludzi obszar porośnięty lasami lub borami. Pierwotne puszczańskie drzewostany były bardzo bogate pod względem składu gatunkowego i struktury warstwowej. Rosły tam nie tylko stare, potężne drzewa, ale również wiele krzewów, mniejszych, osłoniętych od światła drzew, bogate runo oraz młode drzewa, które urosły między leżącymi pniami.
Obszar Polski porastała niegdyś puszcza, ciągnąca się od stepów wschodu po zachodnioeuropejskie lasy liściaste. Lasy te były bogate w zwierzynę. Żyły w nich m.in. tury, żubry, niedźwiedzie, łosie, wilki, rysie oraz żbiki.