Republika Weimarska

Rzesza Niemiecka

Deutsches Reich

1918–1933
Herb Flaga
Dewiza: „Einigkeit und Recht und Freiheit” („Jedność i sprawiedliwość i wolność”)
Hymn: Deutschlandlied (Pieśń Niemiec)
Ustrój polityczny	semiprezydencka republika związkowa
Konstytucja	Konstytucja weimarska z 11 sierpnia 1919
Stolica	Berlin
Data powstania	9 listopada 1918
Data likwidacji	15 marca 1933
Prezydent	Paul von Hindenburg (ostatni)
Premier	kanclerz Adolf Hitler (ostatni)
Powierzchnia	468 787 km²
Populacja (1925) • liczba ludności	62 411 000
• gęstość	133,1 os./km²
Waluta	Marka niemiecka
Strefa czasowa	UTC +1
Narody i grupy etniczne	Niemcy 97,5%; Polacy 1,3%; Żydzi 0,9%; Serbołużyczanie 0,1%
Język urzędowy	niemiecki
Religia dominująca	64,1% protestantyzm 32,4% katolicyzm, 0,9% judaizm 2,6% inne.
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons

Republika Weimarska (niem. Weimarer Republik), oficjalnie Rzesza Niemiecka (niem. Deutsches Reich), również Republika Niemiecka (niem. Deutsche Republik) – okres w dziejach państwa niemieckiego obejmujący lata 1918–1933. Było to państwo federalne, demokratyczne, z mieszaną prezydencko-parlamentarną formą rządów, ze stolicą w Berlinie.

Potoczna i najbardziej rozpowszechniona nazwa w historiografii tego państwa pochodzi od miasta Weimar, w którym obradowało zgromadzenie narodowe, uchwalające konstytucję. Na powstanie republiki bezpośredni wpływ miała klęska Cesarstwa Niemieckiego w I wojnie światowej. Faktycznym końcem republiki był wydany 28 lutego 1933 przez prezydenta Rzeszy Paula von Hindenburga po pożarze Reichstagu dekret „O ochronie narodu i państwa” (niem. Verordnung zum Schutz von Volk und Staat), który na tydzień przed przedterminowymi wyborami do Reichstagu zawieszał „czasowo” podstawowe prawa obywatelskie zawarte w konstytucji weimarskiej. Od publikacji tego dekretu, sukcesywnie przedłużanego w następnych latach aż po rok 1945, Niemcy stały się „państwem stanu wyjątkowego” – III Rzeszą. 23 marca 1933, przy absencji aresztowanych posłów komunistycznych i socjaldemokratycznych, Reichstag przyjął większością konstytucyjną „Ustawę o pełnomocnictwach” (niem. Ermächtigungsgesetz), oznaczającą w praktyce przekazanie pełni władzy Adolfowi Hitlerowi, gdyż ta ustawa konstytucyjna pozwalała rządowi Hitlera na uchwalanie ustaw bez względu na brzmienie Konstytucji i bez konieczności uzyskiwania każdorazowej zgody Reichstagu. Ograniczenia były czysto formalne (zakaz likwidowania instytucji Reichstagu, Rady Rzeszy, rządu i prezydenta) i wkrótce zlekceważone: Radę Rzeszy rozwiązano 14 lutego 1934, wkrótce po ustawie „O przebudowie Rzeszy” (niem. Gesetz über den Neuaufbau des Reichs) z 30 stycznia 1934^[1], która zniosła federacyjny ustrój terytorialny państwa, likwidując odrębność ustrojową krajów związkowych Rzeszy i przekształcając je w zwykłe jednostki administracyjne państwa unitarnego, a po śmierci Hindenburga 2 sierpnia tego roku, na mocy uchwalonej dzień wcześniej ustawy, połączono urzędy prezydenta i kanclerza w specjalnie utworzony dla Hitlera urząd wodza i kanclerza Rzeszy (niem. Der Führer und Reichskanzler). Konstytucja weimarska nie została jednak formalnie uchylona do 1949 r.