Roman Tomaszewski (wydawca)

Roman Tomaszewski (ur. 21 lutego 1921 w Poznaniu, zm. 30 grudnia 1992 w Warszawie) – wydawca, poligraf, typograf, bibliofil. Przed II wojną światową pracował w poznańskiej firmie drukarskiej „Pol”, a w czasie okupacji działał na rzecz konspiracyjnej poligrafii. W 1945, po powrocie z obozu koncentracyjnego w Mauthausen, był jednym z pionierów Ziem Odzyskanych, odbudowujących w Szczecinie i Wrocławiu drukarstwo, zniszczone wojną i rabunkiem. W latach 1947–1967 pracował jako szef produkcji, a potem dyrektor ds. technicznych, w Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, gdzie zorganizował produkcję ok. 6 tys. tytułów książek w łącznym nakładzie 100 mln egzemplarzy. Międzywydawnicza seria „Biblioteka Powszechna” przyniosła mu w 1956 brązowy medal na Internationale Buchkunst-Ausstellung w Lipsku. Od 1968 członek Zjednoczenia Przemysłu Poligraficznego. Długoletni działacz Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek (od 1957), organizator i przewodniczący jury „Konkursu na Najlepiej Wydaną Książkę Roku”. W latach 1966–1978 redagował zeszyty „Litera”. Od 1969 do 1976 organizował i prowadził projektowo-badawczy Ośrodek Pism Drukarskich. Wykładowca projektowania liternictwa drukarskiego (od 1965 do 1975) na ASP w Warszawie oraz w Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Podejmował działania na rzecz automatyzacji techniki wydawniczej, a pod koniec życia także konserwacji zabytkowych książek i introligatorstwa. Opublikował ponad 400 artykułów w prasie polskiej i zagranicznej, głównie w fachowych czasopismach: wydawniczych, księgarskich i poligraficznych. W 1972 został laureatem Nagrody Gutenberga miasta Lipska. Działał na forum międzynarodowym, reprezentując polskich wydawców, typografów i poligrafów na konferencjach, zjazdach, kongresach i targach. W latach 1965–1992 polski delegat przy afiliowanym przez UNESCO stowarzyszeniu Association Typographique Internationale (ATypI)^[1], gdzie jako pierwszy „człowiek ze Wschodu” w 1974 wszedł do jego zarządu. Zorganizował m.in. Kongres ATypI’75 (Warszawa–Kraków). Był jednym z najaktywniejszych ambasadorów powojennego polsko-niemieckiego pojednania. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.