Saddam Husajn (1979) | |
Pełne imię i nazwisko |
Saddam Husajn Abd al-Madżid at-Tikriti |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | |
Data i miejsce śmierci | |
5. Prezydent Iraku | |
Okres |
od 16 lipca 1979 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Ghazi Maszal Adżil al-Jawar (p.o.) |
Premier Iraku | |
Okres |
od 29 maja 1994 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Premier Iraku | |
Okres |
od 16 lipca 1979 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Sekretarz Irackiej Komendy Regionalnej Partii Baas | |
Okres |
od 16 lipca 1979 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Saddam Husajn (1956) | |
marszałek polny | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska |
zwierzchnik sił zbrojnych (jako prezydent Iraku) |
Główne wojny i bitwy |
rewolucja w Iraku (1958), |
Saddam Husajn Abd al-Madżid at-Tikriti (arab. صدام حسين عبد المجيد التكريتي; ur. 28 kwietnia 1937 w Al-Audży, zm. 30 grudnia 2006 w Al-Kazimijji) – iracki prawnik i polityk, Marszałek Iraku, dyktatorski prezydent Iraku w latach 1979–2003 oraz sekretarz generalny irackiego oddziału Partii Baas i przewodniczący irackiej Rady Dowództwa Rewolucji, zbrodniarz wojenny.
Do władzy doszedł po objęciu władzy w Iraku przez partię Baas, oficjalnie głoszącą socjalizm arabski i panarabizm. Saddam odegrał znaczącą rolę w zamachu stanu przygotowanym przez tę partię w 1968. W latach 70. z jego inicjatywy znacjonalizowano przemysł naftowy w większości należący do zachodnich korporacji. Z pieniędzy pochodzących z ropy w szybkim tempie rozwinął gospodarkę Iraku. Husajn otoczył się w rządzie politykami wywodzącymi się z sunnickiej mniejszości kraju. Formalnie objął rządy w 1979, wtedy też miało miejsce apogeum jego władzy.
W 1980 rozpoczął wojnę z Iranem, która trwała do 1988 i do której był mniej lub bardziej jawnie namawiany oraz wspierany militarnie i politycznie przez USA oraz ZSRR obawiające się rozprzestrzenienia się irańskiej rewolucji islamskiej[1]. W 1988 przeprowadził ludobójczą operację Al-Anfal, w trakcie której użyto broni chemicznej przeciwko kurdyjskim formacjom zbrojnym oraz ludności cywilnej. Po zakończeniu wojny z Iranem stracił poparcie Zachodu, został natomiast otoczony czcią przez część mieszkańców świata arabskiego[2].
W roku 1990 dokonał inwazji na Kuwejt, która zapoczątkowała I wojnę w Zatoce Perskiej, zakończoną zdecydowanym zwycięstwem międzynarodowej koalicji państw nad siłami irackimi i wyzwoleniem Kuwejtu.
Obalony w 2003 w wyniku inwazji międzynarodowej koalicji na czele z USA i Wielką Brytanią. W 2006 powieszony na podstawie wyroku Sądu Najwyższego[2].