Senat rzymski

Fresk Cesare Maccariego (1888) z wyobrażeniem obrad rzymskiego senatu

Senat rzymski (łac. Senatus od senex – starzec – dosłownie rada starszych) – jedna z najważniejszych i najtrwalszych instytucji politycznych starożytnego Rzymu. Zgodnie z tradycją ustanowiona przez Romulusa w 753 p.n.e. Jego największe znaczenie przypadło na czasy republiki, a zaniknęło na początku VII wieku n.e.

Z wyjątkiem okresu pryncypatu, organ doradczy, którego członkowie werbowani byli spośród doświadczonych urzędników rzymskiej magistratury. Ze względu na sposób doboru oraz specyficzną organizację wewnętrzną instytucja o charakterze ściśle konserwatywnym.

Pomimo tego, że senat nie stanowił prawa (ustawodawstwo należało do zakresu kompetencji zgromadzeń ludowych), jego rola w procesie legislacyjnym była pośrednia i polegała na opiniowaniu projektów ustaw przedstawianych zgromadzeniom (łac. auctoritas patrum). W okresie republikańskim instytucja o ogromnym autorytecie i prestiżu, znalezienie się w gronie senatorów świadczyło o przynależności do ścisłej, rzymskiej elity.


Developed by StudentB