Syria (prowincja rzymska)

Syria – była ważną prowincją rzymską, podbitą w roku 64 p.n.e. przez Pompejusza. Pozostała pod panowaniem rzymskim (bizantyjskim) do roku 637, kiedy została podbita przez Arabów.

W pierwszych wiekach n.e. Syria przeżywała rozkwit gospodarczy. Miała też duże znaczenie militarne – stanowiła bazę dla wypraw przeciwko Partom, a potem Persom. W I w. to wojska syryjskie umożliwiły Wespazjanowi zdobycie władzy. Syria była kluczowym strategicznie obszarem podczas kryzysu III wieku. Od IV-V w. wzrastał opór ludności syryjskiej przeciw hellenizacji, co znalazło wyraz w rozwoju piśmiennictwa w języku miejscowym i w opozycji do oficjalnego kościoła (monofizytyzm). W okresie bizantyjskim w VI i VII w. ulegała najazdom perskim. Pod panowanie arabskie dostała się w 637 r., gdy jej stolica - Antiochia została zdobyta przez armię kalifa Umara - drugiego spośród tzw. kalifów prawowiernych.

W okresie rzymskim była podzielona na 10 okręgów: Commagene, Cyrrhestice, Pieria, Seleucis, Chalcidice, Chalybonitis, Palmyrene, Apamene, Cassiotis, Laodicene. W 193 została podzielona na Syria Coele i Syria Phoenice. Konstantyn Wielki wydzielił 2 północne okręgi: Commagene i Cyrrhestice w oddzielną prowincję Euphratensis. Teodozjusz I pozostałą część Syrii podzielił na 2 prowincje: Syria Prima, ze stolicą w Antiochii i Syria Secunda, ze stolicą w Apamei. Syria Secunda była podzielona na Phoenicia Prima (ze stolicą w Tyrze) i Phoenicia Secunda (ze stolicą w Damaszku).