Tabu

Kazirodztwo w sztuce: Pieter Jozef Verhaghen, Lot i jego córki (1780)
Danie z psim mięsem

Tabu – głęboki i fundamentalny zakaz kulturowy, którego złamanie powoduje spontaniczną i niejednokrotnie gwałtowną reakcję ze strony ogółu przedstawicieli tej kultury, gdyż jest przez nich odbierane jako zamach na całą strukturę tej kultury i jej integralność, czyli jako zagrożenie dla dalszego istnienia danego społeczeństwa. Tabu może obejmować czynności[1], miejsca, przedmioty, osoby[2] lub słowa[1][3]. W najpierwotniejszym znaczeniu terminu te czynności i elementy są zarazem zakazane i święte.

W nieco węższym, tylko do niektórych społeczeństw odnoszącym się i bardziej potocznym sensie, są to sprawy, działania, zagadnienia, co do których istnieje rodzaj „zmowy milczenia”. Funkcjonujące w danej społeczności tabu jest wówczas rodzajem autocenzury, zwykle głęboko wpajanej w trakcie procesu wychowawczego.

Tabu zabrania głośno mówić, pisać, a nawet myśleć i zauważać sprawy nim objęte.

  1. a b Drahomíra Stránská, Lidové obyčeje hospodářské: zvyky při setí. Příspěvky k srovnavacímu rozboru, Praha: Tiskem pražské akciové tiskárny, 1931, s. 29 (cz.).
  2. Bolaji Bateye, Rethinking Women, Nature, and Ritual Purity in Yoruba Religious Traditions, [w:] Afe Adogame, Ezra Chitando, Bolaji Bateye (red.), African Traditions in the Study of Religion, Diaspora and Gendered Societies, Farnham: Ashgate Publishing, 2013, s. 154, DOI10.4324/9781315566054, ISBN 978-1-4094-4614-9, ISBN 978-1-315-56605-4, ISBN 978-1-317-18418-8 (ang.).
  3. Slová z dovozu: rozprávanie o cudzích slovách, Bratislava: Mladé letá, 1982, s. 313, OCLC 1413899346 (słow.).

Developed by StudentB