Back المعبد الرئيسى ARZ Temple Major Catalan Templo Mayor German Templo Mayor English Templo Mayor Spanish Tenplu Nagusia (Tenochtitlan) Basque معبد مایور Persian Templo Mayor French טמפלו מאיור HE Velika piramida u Tenochtitlánu Croatian
Templo Mayor, Huēy Teōcalli – najważniejsza budowla sakralna Azteków, budowana etapami w XIV w. i XV w. Znajdowała się w centrum azteckiej stolicy Tenochtitlán (jej ruiny znajdują się do dziś w mieście Meksyk) i miała kształt piramidy schodkowej z dwiema świątyniami na szczycie. Świątynie te, wznoszące się na ok. 60 m nad poziom placu u stóp piramidy, były poświęcone Huitzilopochtli (bogu wojny i słońca) oraz Tlalocowi (bogu deszczu i płodności). Hiszpanie po zdobyciu miasta w 1521 roku prawie całkowicie ją zniszczyli jako symbol pogańskiego kultu.
Podczas określonych świąt w azteckim kalendarzu (wbrew potocznym wyobrażeniom – nie codziennie) w Templo Mayor składano m.in. krwawe ofiary z ludzi w celu przebłagania bogów i zapewnienia pomyślności społeczeństwu Azteków. Kapłani wycinali ofiarom serca (jak obliczono wyrwanie serca mogło zajmować wprawnemu kapłanowi ok. 10 sekund), skrapiali posągi bogów krwią i wrzucali serce do kamiennej misy z kanalikami odprowadzającymi krew. Ciało wyrzucano na schody świątyni. Ofiarami byli najczęściej jeńcy wojenni, dlatego m.in. Aztekowie prowadzili liczne wojny (tzw. kwietne wojny) z innymi ludami dzisiejszego Meksyku.
W 1487 roku, z okazji ukończenia Templo Mayor, uśmiercono – według różnych źródeł – od 3 do 84 tys. ofiar. Ze względu na znaną skłonność konkwistadorów do przesady oraz ograniczenia „techniczne” ceremonii (wielkość placu na szczycie świątyni, ograniczona liczba kapłanów i ofiar, czas potrzebny na każdą egzekucję, itp.) bardziej prawdopodobne wydają się szacunki bliższe dolnej granicy.
Kompleks świątynny Templo Mayor tworzyły też liczne mniejsze budynki, platformy i rampy otaczające główną piramidę. Wejście wiodące na szczyt piramidy głównej zdobione było tzw. tzompantli (w języku nahuatl prawdopodobnie „stojak”, „pojemnik” lub „ściana czaszek”) – rodzajem drewnianego rusztowania, na którym wystawiano czaszki uprzednio złożonych ofiar – jeńców, niewolników, przegranych w rytualnej grze w piłkę, a także osób dobrowolnie oddających swe życie bogom w ofierze za pomyślność państwa lub swoich bliskich.