Ustawa Zasadnicza Izraela (Prawa Fundamentalne, Ustawy Zasadnicze, hebr. חוק יסוד) – zbiór podstawowych aktów prawnych Izraela, tworzących łącznie pisaną konstytucję tego państwa.
Podczas ogłaszania Deklaracji Niepodległości 1948 państwa Izrael zapowiedziano, że najpóźniej do 1 października 1948 zostanie uchwalona konstytucja. Jednak spory pomiędzy częścią świecką i religijną sceny politycznej uniemożliwiły osiągnięcie porozumienia i nigdy nie uchwalono konstytucji w formie jednego aktu prawnego.
13 czerwca 1950 przyjęto tzw. uchwałę Harariego, mówiącą o tym, iż poszczególne elementy systemu konstytucyjnego regulowane będą przez osobne akty prawne, które następnie zostaną połączone w konstytucję. Do tego jednak nie doszło, a to ze względu na sprzeciw ugrupowań religijnych (według nich najwyższym prawem w państwie Izrael może być tylko prawo Boże spisane w Torze), a także innych polityków, którym rozczłonkowana konstytucja zostawiała większą swobodę ruchów.