Uwertura

Pierwsza strona rękopisu uwertury do opery Armida Antonia Salieriego

Uwertura (fr. ouverture[1] – otwarcie, rozpoczęcie[2]; także intrada, entrée[3], w XVII wieku: symfonia[4], sinfonia[5][6]) – niecykliczna[7] instrumentalna forma muzyczna, najczęściej w formie sonatowej[8][9][7][10][2] stanowiąca wstęp do opery[11][5], oratorium[12][a][13][5], baletu[14], kantaty[5] lub innego większego dzieła muzycznego[2], lecz również dramatów teatralnych[15] wykonywana przez orkiestrę.

Pomimo jej nietanecznego charakteru[16], jest to również jedna z możliwych nazw (wymiennie z sinfonią[17]) części wstępnej suity barokowej[5][18], która najczęściej przyjmuje wtedy formę uwertury francuskiej[19][20][21][17], przy czym ostatnia część może ograniczać się do roli cody[17]. Uwertura może być również osobnym dziełem koncertowym[9][4][7].

Ferenc Liszt nazywał uwerturami niektóre ze swoich poematów symfonicznych[9], zapewne z powodu ścisłego w owym czasie związku uwertury z formą sonatową[22], Claude Debussy zaś nazwał jedną ze swoich uwertur koncertowych preludium (Prélude à l'après-midi d'un faune)[11]. Georges Bizet oraz Nikołaj Rimski-Korsakow określali niektóre swoje uwertury mianem audabe[23].

Za jedną z najwybitniejszych uwertur uznaje się uwerturę do Snu nocy letniej Williama Szekspira skomponowaną w 1826 przez 17-letniego Felixa Mendelssohna-Bartholdyego[9].

Z całą pewnością uwertura włoska z jej dominacją żywego tempa ilustruje witalność neapolitańczyków, gdy uwertura francuska może być potraktowana jako idealna ilustracja arystokratycznej godności i dworskiego przepychu[24].

Bogusław Schaeffer, Dzieje muzyki


Błąd w przypisach: Istnieje znacznik <ref> dla grupy o nazwie „uwaga”, ale nie odnaleziono odpowiedniego znacznika <references group="uwaga"/>
BŁĄD PRZYPISÓW

Developed by StudentB