Woda lecznicza – woda podziemna, która pod względem chemicznym i mikrobiologicznym nie jest zanieczyszczona, cechuje się naturalną zmiennością cech fizycznych i chemicznych, o zawartości[1]:
- rozpuszczonych składników mineralnych stałych – nie mniej niż 1000 mg/dm3 lub
- jonu żelazawego (Fe2+) – nie mniej niż 10 mg/dm3 (wody żelaziste), lub
- jonu fluorkowego – nie mniej niż 2 mg/dm3 (wody fluorkowe), lub
- jonu jodkowego – nie mniej niż 1 mg/dm3 (wody jodkowe), lub
- siarki dwuwartościowej – nie mniej niż 1 mg/dm3 (wody siarczkowe), lub
- kwasu metakrzemowego – nie mniej niż 70 mg/dm3 (wody krzemowe), lub
- radonu – nie mniej niż 74 Bq/dm3 (wody radonowe), lub
- dwutlenku węgla niezwiązanego – nie mniej niż 250 mg/dm3, z tym że od 250 do 1000 mg/dm3 to wody kwasowęglowe, a powyżej 1000 mg/dm3 to szczawa.
- ↑ Art. 5 Ustawy z dnia 9 czerwca 2011 r. — Prawo geologiczne i górnicze (Dz.U. z 2023 r. poz. 633)