Honorije

Flavije Honorije (9.9. 384 — 15.8. 423) je bio rimski car od 395. godine, pa sve do svoje smrti. Bio je mlađi sin Teodosija Velikog i njegove prve žene Elije Flacije i brat Arkadija, cara na Istoku. Tokom svoje nominalne vladavine Honorije praktički nikada nije upravljao carstvo, a njegove retke odluke su gotovo uvek bile s katastrofalnim posledicama vladavine.

Honorije je otac postavio za konzula kada je imao samo dve godine, a za očevog savladara proglašen je 23.1. 393. godine. Kada je Teodosije umro, januara/siječnja 395, Honorije i Arkadije su podelili Carstvo: Honorije je postao car Zapadnog rimskog carstva sa samo deset godina. U prvim godinama svoje vlade, Honorije je zavisio u mnogočemu od svog vernog glavnog vojskovođe Vandala Flavija Stiliha. Da bi naglasio svoje veze sa mladim carem, Stilihon ga je ubedio da se oženi njegovom ćerkom. U početku Honorije je živeo u Milanu, ali kada su Vizigoti upali u Italiju 402. godine, Honorije je svoje prestonicu preneo u Ravenu, koja je bila bolje zaštićena.

Honorije se susretao sa mnogim opasnostima: varvarskim upadima, kao i sa ustancima raznih uzurpatora. Ustanak kojeg je predvodio Gildon buknuo je u provinciji Africi i trajao je od 397. do 398. godine. Varvari su prvi put napali Italiju 401, a drugi put 405. godine, ali je Stiliho uspeo da ih porazi 406. godine. U Britaniji je situacija bila još teža: uzurpator Marko i njegovi naslednici napadali su Galiju iz Britanije. Svevi, Alani i Vandali su iz Galije poslednjih dana 406. godine krenuli za Španiju. Tamo su se i učvrstili. Rimsku odbranu je oslabilo to što je Honorije ubio Stilihona 408. godine. Verovatno je u pitanju bila dvorska intriga protiv ovog varvarskog zapovednika, koji je inače bio Arijanac.

Godine 409. došlo je do pokušaja uzurpacije Priska Atala, senatora koga je podržavao vizigotski kralj Alarik I. Iste godine su se pobunili i vojskovođe iz Hispanije, Gerontije i Maksim. Honorije je pokušao opet pregovore sa Alarikom, ali su se završili bezuspešno. Alarik I je svrgnuo Atala i upao u Italiju 410. i opljačkao Rim. Gerontije je zatim proglasio Maksima za cara u Hispaniji, ali je Konstancije III. uspio u ime Honorija da uguši ove ustanke 411. godine.

U Galiji je ustanak podigao Jovin, koji je zadobio podršku Alana, Burgunda i Gala. Jovin je pokušao da pregovara sa Gotima koji su 412. napali, ali bezuspešno, tako da je gotski kralj Ataulf prešao na Konstancijevu stranu. Time je Honorije uspeo da se izbori sa Jovinom 413. godine. Iduće, 414. Ataulf je proglasio za cara Priska Atala, ali je zatim morao da pobegne u Hispaniju. To je bio i kraj ustanka Priska Atala, koji bez pomoći Vizigota, nije ništa sam mogao da uradi. U severoistočnom delu Galije, Franci su uspostavili svoj uticaj, dok su se u Vizigoti utvrdili u severozapadnom delu.

U periodu između 420. i 422. godine neki Maksim (možda onaj isti koji je još 409. podigao ustanak) je zadobio i izgubio vlast u Hispaniji. Honorije je bio prinuđen da prihvati da njegov savladar bude Konstancije, 421. godine. On se inače oženio Honorijevom sestrom Galom Placidijom. Posle Honorijeve smrti, Konstancije III je ostao jedini car (422. godine).

Honorije nije iza sebe ostavio naslednika pa je u Italiji za cara proglašen Ivan. Na to je odgovorio car Istoka Teodozije II. vojnom invazijom i postavljanjem na presto Honorijevog sestrića Valentinijana III, sina Gale Placidije i Konstancija III.

Honorije na Wikimedijinoj ostavi