↑ Iako srpskohrvatski i slovenački nisu uzajamno razumljivi, konstitucija kraljevine 1921. i 1931. proglašava srpsko-hrvatsko-slovenački kao službeni jezik. U stvarnoj upotrebi je funkcionirao kao srpskohrvatski. Trodjelni lingvonim nalazio se jedino u službenim dokumentima, jer su se slobodno upotrebljavala tradicionalna imena (srpski, hrvatski, srpski ili hrvatski, slovenski), a često i "naš jezik" kada su se rasprave o imenu željele izbjeći.[1][2]
↑ Petar II, još premlad, proglašen je punoletnim i postavljen na vlast vojnim pučem 27. marta 1941. Nedugo nakon preuzimanja položaja šefa države, Jugoslaviju su okupirale Sile Osovine, a mladi kralj je emigrirao u egzil. Pod pritiskom Velike Britanije i njihovog premijera Vinstona Čerčila prihvatio je stvaranje Privremene Vlade DFJ 1945. godine, zajedno sa privremenim odsustvom sa položaja. Formalno je svrgnut od strane novog komunističkog parlamenta krajem 1945. godine.
↑Alexander, Ronelle (2013). „Language and Identity: The Fate of Serbo-Croatian”. u: Daskalov, Rumen; Marinov, Tchavdar. Entangled Histories of the Balkans: Volume One: National Ideologies and Language Policies. Koninklijke Brill NV. str. 371. ISBN978-90-04-25076-5. »Now, however, the official language of the new state, the Kingdom of Serbs, Croats, and Slovenes, bore the unwieldy name Serbo-Croato-Slovene (srbsko-hrvatsko-slovenački or srbsko-hrvatsko-slovenski).«