Muammar al-Gaddafi
| |
| |
Na dužnosti 1. septembar 1969 – 20. 10. 2011 | |
Predsjednik | Mohamed Abu Al-Quasim al-Zwai |
---|---|
Predsjednik vlade | Baghdadi Mahmudi |
Prethodnik | Idris* |
Na dužnosti 2. mart 1977 – 2. mart 1979 | |
Predsjednik vlade | Abdul Ati al-Obeidi |
Prethodnik | Position established |
Nasljednik | Abdul Ati al-Obeidi |
Na dužnosti 1. septembar 1969 – 2. mart 1979 | |
Predsjednik vlade | Mahmud Sulayman al-Maghribi Abdessalam Jalloud Abdul Ati al-Obeidi Jadallah Azzuz at-Talhi |
Prethodnik | Idris* |
Nasljednik | položaj uspostavljen |
Na dužnosti 16. januar 1970 – 16. jul 1972 | |
Prethodnik | Mahmud Sulayman al-Maghribi |
Nasljednik | Abdessalam Jalloud |
Na dužnosti 2. februar 2009 – 31. januar 2010 | |
Prethodnik | Jakaya Kikwete |
Nasljednik | Bingu wa Mutharika |
Rođen/a | Sirt, Italijanska Libija | 7. 6. 1942.
Umro/la | 20. 10. 2011. (dob: 69) Sirte, Libya |
Suprug/a | Fatiha al-Nuri (razvod) Safia Farkash (1970–) |
Djeca | Muhammad al-Gaddafi Saif al-Islam Muammar al-Gaddafi (1972) Al-Saadi al-Gaddafi (1973) Moatessem-Billal al-Gaddafi (1977) Hannibal Muammar al-Gaddafi Saif Al Arab Khamis Ayesha al-Gaddafi (1976) Hanna |
Religija | ismailitski šijitski islam |
Potpis | |
* kao kralj Libije |
Moamer Abu Minijar el-Gadafi (eng. Muammar Abu Minyar al-Gaddafi, arap. معمر القذافي (rođ. 1942 - 20.10. 2011.) je bio libijski vođa od 1969 do 2011. godine, poznat i kao jedan od osnivača Afričke unije čiji je bio i kratkotrajni predsednik. Iako Gadafi od 1972. godine nije imao javnu dužnost ili titulu, koristio počasnu titulu "Vodiča Prvoseptembarske Velike Revolucije Socijalističke Narodne Libijske Arapske Džamahirije" ili "Bratski lider i vodič revolucije", dok su mu afričke plemenske vođe i kraljevi na okupljanju koje je on organizirao dali 2008 godine počasnu titulu afričkog kralja kraljeva [1].
Tokom 42 godine svoje vladavine Moamer Gadafi je uspio uz pomoć eksploatacije nafte uzdignuti zaostalu pustinjsku Libiju u državu s najbogatijim stanovništvom arapskog Bliskog istoka, odnosno Severne Afrike [2] koja je predstavlja svojevrsni Eldorado za tamošnje susjedne države tako da u njoj osim oko 6 miliona Libijaca živi više oko 2 miliona registriranih stranaca (od kojih 1,5 miliona Egipćana [3]).
Slično kao u Egiptu gdje su Naser i Mubarak izgradili Asuansku branu Gadafi je dovršio vlastiti i za svoju državu mnogo ekonomski važniji faraonski projekt nazvanu:Velika od čovjeka izgrađena rijeka kojom se voda otkrivena ispod Sahare cjevovodima šalje u sve krajeve Libije stvarajući tako potencijal da u budućnosti današnja pustinjska Libija postane zelena, plodna Libija.
Sredinom februara 2011. su, nedugo nakon masovnih protesta, te rušenja dotadašnje vlasti u susjednom Tunisu i Egiptu, slični protesti izbili i u Libiji, te prerasli u ustanak tokom koga je, prema izvještajima arapskih i zapadnih medija, za nekoliko dana Gadafijev režim izgubio kontrolu nad najvećim dijelom zemlje. Ubrzo nakon što je postalo očito da će pobune biti ugušena i u trenutku kada su libijske snage ulazile u Bengazi, glavni grad pobunjenika Francuska, Velika Britanija i SAD su počele njihovo bombardiranje. U borbama koje će trajati 7 meseci vojni savez NATOa i pobunjenika će "osloboditi" Libiju, a Moamer Gadafi će biti zarobljen i pogubljen po naređenju tih velesila [4]