Politeizam (grč.) ili mnogoboštvo, vera u više bogova; starija forma religije od monoteizma, a nastao je iz primitivnog totemizma i animizma personifikacijom sila i pojava prirode; visoko-razvijene politeističke religije, posebno grčko-rimska, nose naziv mitologije. I u hrišćanstvu (učenje o Bogu u tri lica, o svecima, anđelima, đavolima i sl.) ima dosta elemenata politeizma.
Politeizam je tip teizmateizma, i u okviru njega kontrast monoteizma, verovanje u jednog boga. Politeisti ne obožavaju uvek podjedako sve bogove, već mogu biti henotisti, koji obožavaju jedno određeno božanstvo. Drugi politeisti mogu biti katenoteisti, koji obožavaju različita božanstva u različito vreme.
Politeizam je nastao je iz primitivnog totemizma i animizma personifikacijom sila i pojava prirode. Razvijene politeističke religije, posebno grčko-rimska, nose naziv mitologije. Politeizam je bio tipičan oblik religije tokom bronzanog i gvozdenog doba, sve do osovinskog doba i postepenog razvoja monoteizma ili panteizma,[1] ili ateizma.[2][3] Politeizam je dobro dokumentovan u starim religijama klasične antike,[4] naročito grčki i rimski politeizam, a posle njihovog nestajanja u plemenskim religijama kao što su germanska mitologija ili slovenska mitologija.
U hrišćanstvu i judaizmu i većini drugih monoteističkih religija politeizam se smatra posledicom odbacivanja vere u istinitog Boga, i njegova supstitucija nečim što je plod mašte, odnosno personifikacija sila i pojava prirode, od koje se otuđio, otuđenjem od Boga. Takva religija se smatra prirodnom religijom, za razliku od otkrivenih religija, gde se Bog otkriva čoveku.
Danas postoje razne politeističke religije koje se praktikuju, poput šintoizma, helenizma, kemetizma, germanskog neopaganizma, neodruidizma, taoizma, teleme, vike, kandoblea i kineskih narodnih tradicijama. Hinduizam se ponekad ubraja u ovaj spisak, ali uprkos postojanju politeističkih elemenata on takođe sadrži i panteističke i monoteitičke odlike, i klasifikovan je kao „panteizam sa politeističkim elementima”[5]