Back معارضة سورية Arabic معارضه سوريه ARZ Сірыйская апазіцыя Byelorussian Сирийска опозиция Bulgarian ئۆپۆزیسیۆنی سووریا CKB Syrská opozice Czech Συριακή αντιπολίτευση Greek Syrian opposition English Oposición siria Spanish اپوزیسیون سوریه Persian

Suriye muhalefeti

Suriye Muhalefeti
المعارضة السورية (Arapça)
al-Muʻaraḍatu s-Sūrīyah
Suriye Muhalefeti bayrağı
Bayrak
Şubat 2020 itibarıyla çeşitli muhalif grupların kontrolü altındaki alanlar      Geçici Hükûmet (Millî Ordu)      Kurtuluş Hükûmeti (Heyetu Tahriru'ş Şam)      Devrimci Komando Ordusu
Şubat 2020 itibarıyla çeşitli muhalif grupların kontrolü altındaki alanlar
     Geçici Hükûmet (Millî Ordu)
     Kurtuluş Hükûmeti (Heyetu Tahriru'ş Şam)
     Devrimci Komando Ordusu
BaşkentŞam (iddia)
Azez (de facto SGH)[1][2]

İdlib (de facto SKH)

El-Tanf Üssü (Devirmci Komando Ordusu tarafından kullanılmakta)
En büyük şehirŞam (iddia)
Resmî dil(ler)Arapça
DemonimSuriyeli
HükûmetÜniter geçici hükûmet
• Suriye Ulusal Koalisyonu Başkanı
Hadi el-Bahra
• Başbakan
Abdurrahman Mustafa
Yasama organıGenel Meclis
Tarihçe
• Kuruluş
18 Mart 2011
Para birimiSuriye lirası, Türk lirası, [kaynak belirtilmeli] (SYP)
Zaman dilimiUTC+2 (DAS)
• Yaz (YSU)
UTC+3 (DAYS)
Trafik akışısağ
Telefon kodu+963
ISO 3166 koduSY
İnternet alan adı.sy
سوريا.

Suriye muhalefeti (Arapça: المعارضة السورية, romanize: al-Muʻaraḍatu s-Sūrīyah, Arapça telaffuz: [almʊˈʕaːɾadˤɑtu s.suːˈɾɪj.ja]), Suriye Ulusal Koalisyonu ve alternatif bir Suriye hükûmeti olarak belirli toprak kontrolüne sahip Suriye hükûmeti karşıtı gruplar tarafından temsil edilen siyasi yapıdır.

Suriye muhalefeti, Suriye çatışmasının başlangıcından bu yana, Suriye'de Esad hükûmetinin devrilmesini talep eden ve onun Baas hükûmetine karşı çıkan gruplardan evrildi.[3] Suriye İç Savaşı'ndan önce, "muhalefet" terimi (Arapça: المعارضة‎) geleneksel siyasi aktörlere atıfta bulunmak için kullanılıyordu. - örneğin Demokratik Değişim için Ulusal Koordinasyon Komitesi - Onlar, Suriye devletine karşı bir muhalif geçmişi olan gruplar ve bireylerdir.[4]

Suriye ayaklanmasında oluşan ilk muhalefet yapıları yerel protesto düzenleme komiteleriydi. Bunlar Nisan 2011'de, protestocular kendiliğinden protestolardan önceden toplantılarla düzenlenen protestolara geçiş yaparken oluştu.[5]

Mart 2011'den Ağustos 2011'in başına kadar olan Suriye ayaklanması aşaması, ayaklanmanın katılımcıları arasında şiddet içermeyen bir mücadele için fikir birliği ile karakterize edildi.[6] Bu nedenle, protesto hareketine karşı hükûmetin misillemelerine yanıt olarak ordu birimleri iltica edene kadar, çatışma henüz bir "iç savaş" olarak nitelendirilemezdi.[7][8] Ordudaki karışma, 2012'de gerçekleşti ve çatışmanın "iç savaş" tanımını karşılamasını sağladı.[9]

Suriye'deki muhalif gruplar, 2011 yılının sonlarında, Suriye İç Savaşı sırasında, önemli bir uluslararası destek gören ve diyalog ortağı olarak tanınan Suriye Ulusal Konseyi'ni (SUK) [10] oluşturmak üzere birleştiklerinde yeni bir döneme girdiler. Suriye Ulusal Konseyi, üçü (Fransa, Birleşik Krallık ve Amerika Birleşik Devletleri) Güvenlik Konseyi'nin daimi üyesi olmak üzere, Birleşmiş Milletler'in en az 17 üye ülkesi tarafından tanınmış veya bir ölçüde desteklenmiştir.[11][12][13][14][15][16]

Daha geniş bir muhalefet çatı grubu, Suriye Devrimci ve Muhalif Güçler Ulusal Koalisyonu, Kasım 2012'de kuruldu ve Körfez Arap Ülkeleri İşbirliği Konseyi (KAÜİC) tarafından "Suriye halkının meşru temsilcisi" ve Arap Birliği tarafından "Suriye halkının özlemlerinin temsilcisi" olarak tanındı.[17] Suriye Ulusal Koalisyonu daha sonra Suriye'nin Arap Birliği'ndeki koltuğunu aldı ve Beşar Esad hükûmetinin temsilcisi o yıl askıya alındı. Başlangıçta Suriye Ulusal Koalisyonu'nun bir parçası olan Suriye Ulusal Konseyi, koalisyonun Cenevre görüşmelerine katılma kararını protesto etmek için 20 Ocak 2014'te çekildi.[18] Gerginliklere rağmen, Suriye Ulusal Konseyi, Suriye Devrimci ve Muhalefet Güçleri Ulusal Koalisyonu ile bir dereceye kadar bağlarını korudu. Suriyeli muhalif gruplar, Ekim 2015'te Kazakistan'ın Astana kentinde uzlaşma görüşmeleri yaptı.[19] 2015 yılının sonlarında Suriye Geçici Hükümeti, karargahını Kuzey Suriye'deki Türk kontrolü altındaki bölgelere taşıdı ve bölgede bazı yetkileri uygulamaya başladı. 2017 yılında, İdlib Valiliği'ndeki muhalefet hükûmetine, İslamcı hizip Heyetu Tahriru'ş Şam (HTŞ) tarafından desteklenen rakip Suriye Kurtuluş Hükümeti tarafından meydan okundu.

Suriye'nin 14 vilayetinin tamamında 1.365 yetişkinin katıldığı Temmuz 2015 ORB International anketi, Suriye nüfusunun yaklaşık yüzde 26'sının Suriye muhalefetini (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 41), yüzde 47'sinin Suriye Arap Cumhuriyeti hükûmetini (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 73), yüzde 35'inin El-Nusra Cephesi'ni (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 58) ve yüzde 22'sinin İslam Devleti'ni (kontrol ettiği bölgelerde yüzde 71) desteklediğini ortaya çıkardı.[20] Benzer bir yöntem ve örneklem büyüklüğüne sahip Mart 2018 tarihli bir ORB Uluslararası Anketi, desteğin %40 Suriye hükûmeti, %40 Suriye muhalefeti (genel olarak), %15 Suriye Demokratik Güçleri, %10 El Nusra Cephesi ve %4 İslam Devleti olarak değiştiğini tespit etti (hiziplerin destekçileri arasında geçiş olabilir).

  1. ^ Charles Lister (31 Ekim 2017). "Turkey's Idlib Incursion and the HTS Question: Understanding the Long Game in Syria". War on the Rocks. 4 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
  2. ^ al-Khateb, Khaled. "Idlib still wary of attack despite Turkish-Russian agreement". Al-Monitor. 8 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2019. 
  3. ^ "Bashar al-Assad: Facing down rebellion". BBC News (İngilizce). 3 Eylül 2018. 11 Nisan 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  4. ^ "The Syrian Opposition's Leadership Problem". Carnegie Middle East Center (İngilizce). 20 Aralık 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  5. ^ Ghattas (22 Nisan 2011). "Syria's spontaneously organised protests". BBC News (İngilizce). 5 Aralık 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  6. ^ Kouddous (23 Ağustos 2012). "How the Syrian Revolution Became Militarized". The Nation (İngilizce). ISSN 0027-8378. 29 Ocak 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  7. ^ "Asad's Armed Opposition: The Free Syrian Army". www.washingtoninstitute.org (İngilizce). 13 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2020. 
  8. ^ "We Live as in War". Human Rights Watch (İngilizce). 11 Kasım 2011. 13 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Eylül 2020. 
  9. ^ "Syrian Civil War | Facts & Timeline". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 16 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Ocak 2020. 
  10. ^ "The main components of the Syrian opposition". Londra: BBC Arabic. 24 Şubat 2012. 24 Şubat 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Eylül 2013. 
  11. ^ thejournal.ie (27 Şubat 2012). "EU ministers recognise Syrian National Council as legitimate representatives". 29 Şubat 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2012. 
  12. ^ "France recognises Syrian council, proposes military intervention". EUObserwer. 24 Ekim 2011. 26 Kasım 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Kasım 2011. 
  13. ^ "Clinton to Syrian opposition: Ousting al-Assad is only first step in transition". CNN. 6 Aralık 2011. 28 Eylül 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 2 Eylül 2013. 
  14. ^ "UK Recognizes Syrian Opposition". International Business Times. 24 Şubat 2012. 29 Aralık 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Şubat 2012. 
  15. ^ "Libya NTC says recognises Syrian National Council". Khaleej Times. 11 Ekim 2011. 11 Ekim 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Ekim 2011. 
  16. ^ "Libya to arm syrian rebels". The Sydney Morning Herald. Sydney Morning Herald. 27 Kasım 2011. 12 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2013. 
  17. ^ "Syria's newly-formed opposition coalition draws mixed reaction". Xinhua. 13 Kasım 2012. 16 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 25 Ocak 2013. 
  18. ^ "Main bloc quits Syrian National Coalition over Geneva". The Times of Israel. 21 Ocak 2014. 22 Ocak 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 20 Ocak 2014. 
  19. ^ "Syrian opposition sign joint document in Kazakhstan's Astana". Tengri News. 10 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Kasım 2015. 
  20. ^ "ORB/IIACSS POLL IN IRAQ AND SYRIA GIVES RARE INSIGHT INTO PUBLIC OPINION."

Developed by StudentB