H-II

H-II
Función	Lanzador espacial de capacidade media
país de orixe	Xapón[1]
Tamaño
altura	49,0 m[1]
diámetro	4,00 m[1]
masa	260.000 kg[1]
Etapas	2[1]
Carga LEO
masa	10.060 kg[1]
Carga GTO
masa	3930 kg[1]
Lanzamento históricos
Estado	Retirado[1]
Sitios	Centro Espacial de Tanegashima[2]
Total de lanzamentos	7[1][2]
fallos	1[1][2]
Fallos parciais	1[1][2]
Voo inaugural	3 de febreiro de 1994[1][2]
Último voo	15 de novembro de 1999[1][2]
Acelerarores – SRB (Solid Rocket Boosters)[1]
altura	23,36 m[1]
diámetro	1,81 m[1]
masa baleiro	11.250 kg[1]
masa cheo	70.400 kg[1]
impulsado por	1 H-2-O[1]
potencia máxima	1539,997 kN (no baleiro)[1]
Impulso específico	237 s (a nivel do mar), 273 s (no baleiro)[1]
propelente	Propelente sólido[1]
Acelerarores – SSB (Solid SubBoosters)[1][3]
Primeira etapa – LE-7[1][2]
altura	28,00 m[1]
diámetro	4,00 m[1]
masa baleiro	11.900 kg[1]
masa cheo	98.100 kg[1]
impulsado por	1 LE-7[1]
potencia máxima	1077,996 kN (no baleiro)[1]
Impulso específico	349 s (a nivel do mar), 446 s (no baleiro) s[1]
propelente	Oxíxeno líquido e hidróxeno líquido[1]
Segunda etapa – LE-5A[1]
altura	10,60 m[1]
diámetro	4,00 m[1]
masa baleiro	2700 kg[1]
masa cheo	16.700 kg[1]
impulsado por	1 LE-5A[1]
potencia máxima	121,5 kN (no baleiro)[1]
Impulso específico	452 s[1]
propelente	Oxíxeno líquido e hidróxeno líquido[1]
[ editar datos en Wikidata ]

O H-II (ou H-2) foi un foguete espacial xaponés que voou entre 1994 e 1999. Foi o primeiro foguete pesado feito con tecnoloxía completamente xaponesa. Atopouse que o lanzador era demasiado custoso e que a súa fiabilidade non era a desexada, polo que foi redeseñado para paso ao H-IIA.^[1][2]

O H-II podía ser lanzado en tres variantes:^[1][2]

• Con 2 aceleradores de propelente sólido.
• Con 2 aceleradores de propelente sólido e dous subaceleradores máis pequenos.
• Con 2 aceleradores de propelente sólido e unha terceira etapa mellorada (LE-5B).

Dos sete lanzamentos de foguetes H-II, feitos todos desde o Centro Espacial de Tanegashima, un resultou nun fracaso total e outro nun fallo parcial, sendo os restantes exitosos.^[1][2]

1. ↑ ^{1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 1,11 1,12 1,13 1,14 1,15 1,16 1,17 1,18 1,19 1,20 1,21 1,22 1,23 1,24 1,25 1,26 1,27 1,28 1,29 1,30 1,31 1,32 1,33 1,34 1,35 1,36 1,37 1,38 1,39 1,40 1,41 1,42 1,43} Mark Wade (2011). "H-2" (en inglés). Consultado o 7 de abril de 2013. 
2. ↑ ^{2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09} Gunter Dirk Krebs (2011). Gunter's Space Page, ed. "H-2" (en inglés). Consultado o 7 de abril de 2013. 
3. ↑ Gunter Dirk Krebs (2011). Gunter's Space Page, ed. "H-2 with SSB" (en inglés). Consultado o 7 de abril de 2013.