Kolenmijn

In een kolenmijn wordt steenkool of bruinkool gewonnen. Bruinkoollagen bevinden zich altijd net onder de deklaag en boven eventuele steenkoollagen, bruinkool wordt daarom vrijwel altijd in open mijnen, dagbouwmijnen, ontgonnen. Dieper liggende steenkoollagen werden in Europa meestal in gesloten mijnen gewonnen. Deze manier van delven is een arbeidsintensief productieproces, brengt een groter veiligheidsrisico met zich mee en is dus aanzienlijk duurder. In West-Europa, waar de kolen- en staalindustrie sinds 1952 werd beheerd door de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, zijn nu bijna alle kolenmijnen gesloten. Vooral omdat steenkool van overzee, in dagbouw gewonnen en naar Europa getransporteerd, goedkoper kon ingevoerd worden. Op de tweede plaats omdat steenkool als energiedrager toenemend concurrentie kreeg van aardolie en kernenergie. Later werden daar nog milieu-bezwaren aan toegevoegd: verbranding van steenkool heeft een belangrijk aandeel in de opwarming van de aarde door de hoge CO2-uitstoot. Bovendien veroorzaakt de winning van steenkool, zowel in dagbouw als ondergronds, vervuiling met PAK's en zware metalen in de omgeving van de mijn, tijdens het transport en op de plaats van verbranding.

Bruinkool werd in de Benelux alleen gewonnen in Nederlands-Limburg. Steenkool werd in België en Nederland ontgonnen.